Iedere maand duikt columnist Rodney Rijsdijk voor Ajax Showtime in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Deze keer denkt hij terug aan de voorbereiding op het seizoen 1994-1995, toen een doodgewone middag in het Olympisch Stadion de voorbode bleek van iets groots.

Natuurlijk moest ik bij Ajax-Anderlecht in het Olympisch Stadion zijn. Net als in 1994. Toen de kaartjes op de Marathontribune nog vijftig gulden in plaats van tien euro kostten. Dat is één van de weinige dingen die in vergelijking met 1994 goedkoper waren. Ajax speelde dus in 1994 in de voorbereiding ook tegen Anderlecht, als afsluiting van de open dag in De Meer.

Na een dag handtekeningen jagen en door De Meer rennen was er de optie om als afsluiting van de Ajax-dag nog een potje in het ‘Olympies’ te kijken. We noemden het ‘Olympies’ omdat het er altijd naar pis stonk. Dat had een verklaarbare reden. Het stadion had twee ringen. Als je op de eerste ring zat was je niet te benijden want er zeken nogal eens wat mensen vanaf de tweede ring naar beneden en zo kon je het ook op een koude winterdag zomaar ineens behoorlijk warm op je hoofd krijgen als je pech had. Dat is leuk als je een of andere Patricia Paay-achtige fetisj heb, maar de mensen die ik zo’n gele straal op hun poffertjesporem heb zien krijgen reageerden, op z’n zachtst gezegd, wat minder enthousiast.

Enfin, m’n gabbers en ik, zeventien lentes jong, hadden na die open dag nog wel zin in een potje voetbal en we togen via tram 9 en tram 16 (die vanaf 22 juli aanstaande beiden uit het Amsterdamse straatbeeld verdwijnen, oh nostalgie) vanuit de Watergraafsmeer naar Zuid. We hadden dankzij ons vakantiebaantje ook wel wat geld, dus we kochten een duur kaartje op de Marathontribune. Tweede ring. Ik ben een positief mens, het stadion was halfvol. 25.000 van de 50.000 plekken waren bezet. Ajax was kampioen van Nederland en Anderlecht die van België. Mooi affiche. Anderlecht won, volkomen verdiend, met 2-3 van de ploeg die een dikke negen maanden later ongeslagen kampioen van Nederland en Europa zou worden. Geen haar op mijn rijk begroeide hoofd die had gedacht dat dat kon..

Er zijn een aantal opvallende parallellen tussen de wedstrijd van afgelopen vrijdag en die uit 1994. Allereerst dus de locatie. Die is nu dus gehalveerd en er mochten vrijdag maar zevenduizend mensen naar binnen. In de basis stond de oude eminente aanvoerder Danny Blind. Tegenwoordig lid van de raad van commissarissen. Anno 2018 staat Ajax op het punt om zijn ervaren zoon Daley voor een recordbedrag terug te kopen van Manchester United.

Ajax werd in 1994 in de strijd om het Braziliaanse wonderkind Ronaldo afgetroefd door PSV. Op de vraag aan Van Gaal of hij dat erg vond antwoordde hij met een minzaam lachje: ‘’Maar wij hebben Kluivert.’’ Een rijzige achttienjarige jongen uit Amsterdam-Noord die rechtstreeks uit de A1 naar het eerste werd overgeheveld. De rest is geschiedenis. Patrick Kluivert werd dat seizoen een sensatie en punterde Ajax naar de Champions League-zege en stond na afloop te wenen van geluk. Hij speelde drie seizoenen voor Ajax en won daarin een karrenvracht aan prijzen. Een grote carrière volgde. Zijn nu negentienjarige zoontje Justin is amper een jaar basisspeler geweest bij Ajax, heeft als enige grote wapenfeit een hattrick tegen Roda JC en is reeds vertrokken naar AS Roma. Of een grote carrière zal volgen? We zullen het zien.

Onze huidige directeur Edwin van der Sar stond onder de lat en was nog helemaal niet zo populair bij de supporters. Terwijl hij al een jaar de eerste keeper was. De naam van de bij de supporters veel populairdere Stanley Menzo werd gescandeerd op de tribunes. Helemaal toen een fout van Sarretje de 0-2 van Anderlecht inleidde. Dat veel supporters in deze tijd niet tevreden zijn over Van der Sar heeft andere oorzaken.

En natuurlijk stond onze huidige directeur voetbalzaken Marc Overmars op de vleugel. Aan zijn transfer naar Arsenal heeft Ajax weinig verdiend maar dat heeft Marc Netto later als directeur voetbalzaken met zijn transferbeleid meer dan goed gemaakt. Hij heeft een boel geld voor de club verdiend.

Ook vrijdag verloor Ajax dus. Dit keer met 1-3. Geen 2-3 zoals in 1994. Terwijl de wedstrijd exact hetzelfde begon: ook nu scoorde de Belgen in de negentiende minuut de openingstreffer. En ook in 1994 vroeg iedereen zich wel af of het naïef verdedigende Ajax wel klaar was voor de competitie en Europa. Welnu, zoals reeds eerder gezegd: de rest is geschiedenis: kampioen en Champions League. Ook in 1994 stond het basiselftal nog niet compleet opgesteld. Frank Rijkaard speelde bijvoorbeeld niet die avond. En in de editie van dit jaar waren Nico Tagliafico, Daley Blind en Dusan Tadic er nog niet bij. De uitslag zei me toen en nu niet zoveel. Er wordt nog gepuzzeld en als de hele selectie compleet zullen de puzzelstukjes in elkaar vallen. Al verwacht ik natuurlijk niet dat Ajax dit seizoen de Champions League wint. Die kans acht ik ongeveer even groot als de kans dat ik nog mijn debuut in Ajax 1 maak.

Afgelopen vrijdag was ik met vrienden. Allemaal mannen die minimaal veertig lentes meegemaakt. Allemaal jongens die ook nog in het oude Olympisch hebben gezeten. We dronken bier uit plastic bekers waar we een godverdomde eeuwigheid op moesten wachten. Daar kunnen die hardwerkende jongetjes en meisjes achter de bar niks aan doen, maar wel de organisator. Die logistiek was in 1994 iets beter geregeld. Twee van mijn gabbers hadden hun zoontje bij zich. Jongetjes die minstens zo voetbalgek zijn als dat wij op hun leeftijd waren. En daarom is het leuk dat Ajax de laatste jaren steeds vaker kleinere duels in het ‘’Olympies’’ speelt. Voor ouwe lullen als ik die daar al minimaal dertig jaar geschiedenis hebben liggen en voor de nieuwe generaties die daar hun eigen historie weer maken.