Columnist Rodney Rijsdijk duikt voor Ajax Showtime iedere maand in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Voor deze aflevering:

Afgelopen zondag speelden AZ en Ajax een wedstrijd die volgens mensen, die claimen er verstand van te hebben, het beste voetbal toonde wat onze Eredivisie te bieden heeft. Dezelfde kenners die ook lachen om Mitchell Dijks, die weer eens in de basis mocht opdraven omdat voor de rest echt iedereen (en de reserves van iedereen) geblesseerd of geschorst was.

Dan mag Mitchell weer opdraven en dat doet Mitchell graag. Mitchell is dat hondje dat steeds naar het asiel wordt gebracht, omdat het baasje van hem af wil. Telkens als het baasje denkt dat het hondje nu echt weg is, keert het beestje een tijdje later vrolijk kwispelend weer terug naar het baasje, die zuchtend de deur maar weer voor hem opendoet.

Ik heb daar wel een fascinatie voor. Mitchell laat ons geloven dat Ajax 1 voor ons allen haalbaar is. Het ziet er allemaal wat onbeholpen en houterig uit. De waarheid is natuurlijk dat vrijwel niemand van ons ooit ook maar in de buurt van een optreden in Ajax 1 is geweest of ooit zal komen. En Mitchell heeft dat gewoon wel bereikt. En wie ooit Thimothée Atouba, John Veldman, Robbie Wielaert, Jurgen Colin en Samuel Kuffour in de achterhoede heeft zien schutteren in ons dierbaar rood en wit, weet dat onze Mitchell lang niet de slechtste verdediger is die we ooit hebben gehad.

Mitchell weet ook wel dat hij nooit in het elftal van beste Ajacieden ooit zal worden gekozen op basis van zijn kwaliteiten. Maar van zijn mentaliteit kunnen veel spelers, die gezegend zijn met meer talent dan Dijks, nog een boel leren. Afgelopen week mocht hij weer eens invallen tegen Excelsior en er klonk zowaar wat applaus van de tribune. Dijks kon het waarderen en zei na de wedstrijd in een interview: 'Ik ben nu toch een beetje een cultheld. Ik hoop dat ik ook een standbeeld krijg, haha.' We hoeven Mitchell niks uit te leggen, hij heeft zelfspot genoeg.

Een middelmatige verdediger die eigenlijk niet goed genoeg was voor de top van Nederland, maar er wel in speelde. Zo zal hij herinnerd worden en over een tijdje wellicht wel weer vergeten zijn door het grote publiek. Dijks heeft nou eenmaal niet zo’n onuitwisbaar slechte indruk achtergelaten als de moeder aller miskopen: Iván Gabrich, in het seizoen ‘96/’97. De spits van wie iedereen op de tribune zich afvroeg of zijn Argentijnse werkgever het motorisch gestoorde broertje van de miljoenenspits op het vliegtuig naar Amsterdam had gezet. Zeldzaam slecht.

Zo slecht dat mijn vrienden en ik een paar jaar later zelfs een beker naar hem vernoemden: de Gabrich-cup. Dat was een extreem lelijke bokaal die je binnen onze vriendengroep kon winnen. Je kreeg punten als je een wedstrijd van Ajax miste in het stadion: vijf punten. Wedstrijden tegen Feyenoord en PSV missen: tien punten. Doelpunten missen omdat je op de plee stond of te laat binnenkwam: drie punten per goal. Domme opmerkingen: twee punten. Bier omgooien: twee punten per biertje, dus als je een blad liet vallen was je behoorlijk de Sjaak. Aan het einde van het seizoen was er dan een winnaar en die winnaar kreeg behalve alle hoon en die spuuglelijke wisselbeker nog een extra prijs: een geheel verzorgde reis naar Veendam, alwaar een wedstrijd van de plaatselijke club moest worden bezocht. Geheel op eigen kosten ook, overigens. En bewijzen met een fotoreportage. Hoe de winnaar vanuit Veendam weer terug in Amsterdam kwam, moest hij zelf uitzoeken.

Een traditie die we toch een jaartje of vijf in stand hebben gehouden. Aan mij is die beker altijd voorbij gegaan. Ik was elk jaar de gedoodverfde winnaar, maar eindigde steeds net als tweede of derde in het eindklassement. Toch heb ik, na het uiteenvallen van de groep vaste bezoekers de cup wel in bezit genomen en de bokaal prijkt nog immer in al zijn lelijkheid op mijn schoorsteenmantel.

Nee, zo beroerd als Iván Gabrich is Dijks nooit geweest en zal hij ook niet worden. Een dergelijke vriendencompetitie en daar dan de naam van Mitchell Dijks aan verbinden zou onterecht zijn. En voor z'n mentaliteit verdient ie in elk geval wél een standbeeld.

Lees meer van Rijsdijk:
Deel 1: Viva Europa League!
Deel 2: Een droomtrip naar Scheveningen
Deel 3: Pisnijdig om gemiste 0-10 in 010
Deel 4: Brak na avond bij Nul Acht Combinatie