Iedere maand duikt columnist Rodney Rijsdijk voor Ajax Showtime in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Dit keer deelt hij zijn bierdoordrenkte herinneringen aan de vorige trip van Ajax naar München, die ook toen tijdens het Oktoberfest viel.

Net als dit jaar plaatste Ajax zich ook in 2004 voor de Champions League. Alleen dan zonder al die voorrondes. Ajax zat ook toen bij Bayern München in de poule ingedeeld. En ook toen viel de uitwedstrijd in München, tijdens de even beroemde als beruchte Oktoberfesten. Een horde dorstige voetbalsupporters loslaten op een groot Duits bierfeest is natuurlijk de kat op het spek binden en Mokumse kroegtijgers zoals mijn gabber Ramses en ik zijn niet vies van een spekkie voor het bekkie. We kochten via Ajax een kaartje en we boekten een busreis met oude garde supporters die nog steeds vanaf het oude terrein bij De Meer vertrokken.

Een paar dagen voor de wedstrijd was het fenomeen uit De Pijp, André Hazes, de pijp uitgegaan. Zijn afscheid werd, op de avond van ons vertrek naar München, vanuit de Arena, live op TV uitgezonden. Ik haalde Ramses op uit de kroeg op het Rembrandtplein waar hij destijds werkte, we dronken daar een paar biertjes en we fietsten naar Café Soundgarden op de Marnixstraat. Daar bekeken we de hele plechtigheid en daar hoorde natuurlijk veel bier bij. Zo zou André het gewild hebben, dachten wij.

Met reeds een redelijk bakkie op reden we naar Oost en stapten we de bus in, waarook genoeg bier was. Van die busreis kan ik me niet bijzonder veel meer herinneren, maar dat kan aan de gruwelijke hoeveelheden bier en rum-cola liggen. We hebben onderweg ook nog even geshopt bij een tankstation. Dat weet ik nog wel. We hadden amper een oog dichtgedaan toen we in München aankwamen en de drank begon z’n werk te doen na een achteloos één-tweetje met de factor vermoeidheid.

Het was eind ochtend, het Oktoberfest was reeds in volle gang dus was uitrusten geen optie. Dan maar doorgaan dus. We kochten een broodje met een enorme bratwurst en een grote pul bier. Aan dat Oktoberfest zat ook een kermis vast. We moesten nog een cadeautje hebben voor een vriendin van ons die net was bevallen van een dochtertje, dus we gingen ballen op blikken gooien. Eigenlijk totaal onverantwoord om twee straalbezopen mafkezen met ballen te laten gooien, maar we gooiden allebei met één bal die hele stapel blikken om. En zo wonnen we een schele pluchen knuffelmuis die de hele verdere dag met ons is meegereisd. Het kind, anno 2018 is ze inmiddels veertien, heeft die muis overigens nog steeds.

Na nog een paar uur drinken stond het aantal door ons geconsumeerde liters bier royaal in de dubbele cijfers. We waren voor de verandering van smaak even op de bruine rum met cola overgeschakeld. We waren inmiddels totaal bakkie, maar we moesten nog naar de wedstrijd, die, zoals zo vaak bij Europese trips, een hinderlijke onderbreking van de dag was. We zwalkten de metro in en kwamen aan bij het Olympiastadion, waar Nederland in 1988 Europees kampioen werd. Daar waren al meer Ajacieden. Hoe starnakel lam we ook waren, we beseften wel dat we bij de kaartcontrole en fouillering even de schijn van nuchterheid moesten acteren. Dat konden wij, dus even later waren we binnen, onze schele muis mocht ook mee, en tot onze grote doch aangename verrassing konden we gewoon echt bier kopen in plaats van alcoholvrije smurfenpis. Ramses liep de omloop op om bier te halen en zag tot zijn verbazing dat de Bayern-supporters en de Ajax-supporters dwars door elkaar heen liepen en aan dezelfde bar bestelden.

Tijdens de wedstrijd leek het alsof de supporters niet de enigen waren die zich op het Oktoberfest vol hadden laten lopen. De Ajax-spelers speelden alsof ze als wedstrijdvoorbereiding collectief aan het bierinfuus hadden gelegen en bij rust stond Ajax dan ook terecht met 2-0 achter. Twee goals van ‘Das Phantom’ Roy Makaay. Ook dat nog. Ook vreselijk: Duitse stadionspeakers hebben de afgrijselijke gewoonte om zaaddodend irritante wisselwerkingspelletjes met het publiek te spelen.

Speaker: ‘’Tooooooooor! Eins zu null! Toooorrrrrr: Rrrrrrrrooooooooyyyy…..’’
Publiek: ‘’Maaaakaaaaay!!!!’’
Speaker: ‘’Danke schon!!!’’
Publiek: ‘’Bitte Sehr!!!’’

En dat dus vier keer. Gekmakend. Makaay maakte er drie. Pizarro eentje. Met 4-0 droop Ajax af als een ondergezeken theedoek. Wij waren inmiddels spontaan nuchter geworden door het verbijsterende spel van Ajax. De eindstand was binnen het uur al bereikt. Daarna stopte Bayern met voetballen. Die vonden het wel best. Als Bayern er nog zin in had gehad was het een historisch grote nederlaag geworden.

De sfeer op de tribunes was inmiddels grimmig geworden. Ramses ging bier halen in de rust en daar stonden de Bayern-fans Ajacieden uit te lachen. ‘’Haha, zwei zu null und es war noch ein Hollander auch!’’ ‘Dat gaat niet lang goed, ouwe’, zei Ramses toen hij met onze biertjes terugkwam en inderdaad, hij had zijn zin nog niet afgemaakt of de omloop was ineens veranderd in een soort Asterix en Obelix-achtig slagveld vol vechtende en over elkaar rollende mensen. Wij zaten rustig op de tribune met onze biertjes en de schele muis en waren geenszins van plan om ons in het strijdgewoel te mengen.

Na afloop van de strafexpeditie ging de bus gelijk weer terug naar Amsterdam. Een rit van twaalf uur. We waren moe en compleet geradbraakt. De halve bevolking van onze bus was in de stad of tijdens de wedstrijd opgepakt door de polizei en zat in de cel. Dat had als voordeel dat er ineens ruim voldoende plek was om languit op een bankje te liggen. Ik kan me niet herinneren dat het nog een erg spannende busrit was. Iedereen lag volkomen in de piskreukels. Ik ben nooit meer zo apelazarus geweest als rond die wedstrijd.

Terug in Amsterdam haalden Ramses en ik nog even een harinkje op de Kinkerstraat. Goed tegen de kater. We hadden even geen trek meer in bier. De kater van de wedstrijd, die minstens even groot was, spoelden we later wel weg. We waren zo duf als onze schele muis, die ons vanuit onze tas vrolijk toelachte.