Eindelijk sta ik dan in mijn leven voor een uniek moment. Vandaag is de dag dat ik een wedstrijd van Ajax voor het eerst te voet kan bereiken. Als ik mijn kamer uitstap controleer ik nog een keer voor de zekerheid of ik wel mijn camera mee heb en houdt hem tenslotte maar in mijn hand. Al gauw stuit ik op een paar FC Groningen-supporters. Een vader neemt zijn zoontje mee naar FC Groningen en moet hem nog het een en ander bijbrengen, althans zo blijkt. Ik neem het gesprek op als ik vlak achter hen kom te lopen. "Maar papa, waarvoor zijn nou die kleuren", vraagt het jochie aan zijn vader. "Die zijn om beide clubs van elkaar te onderscheiden. Groningen draagt groen-wit en Ajax rood-wit en die zitten niet door elkaar in het stadion". Geinteresseerd gaat de jongen verder: "Maar waarom dan niet?". Zijn vader zucht en gaat verder: "Omdat de supporters anders met elkaar ruzie gaan maken. Dat kan gewoon niet niet. Waarom dat zo is, snap ik zelf ook eigenlijk niet".
Het begint een beetje te regenen en ik begin een beetje door te lopen. Vlak voor het stadion aangekomen, vang ik al meteen het gesprek van de morgen op. "Vannacht om een uur of een hoorde ik het", aldus een supporter. Meteen dringt het tot me door dat het natuurlijk om de afgebrande bus gaat. Vervolgens haal ik een kaart op voor Groningen-Ajax bij een contactpersoon (Wouter) die zo vriendelijk was om een kaart voor mij te regelen. Als ik de Tonny van Leeuwen-tribune betreed begin ik me eigenlijk pas te beseffen wat een anti-semitisme er heerst in het stadion. Overal hoor ik 'joden gaan eraan' etc. Als ik het vak binnen loop wil die steward helemaal met mij meelopen om mijn plaats aan te wijzen. Ik bedank (kennelijk wordt ik meteen al als toerist herkend) en ga door met foto's maken van de warming-up. De Ajax-spelers komen het veld op en lopen eerst de verkeerde kant op, waardoor allerlei FC Groningen-supporters beginnen te klappen en dan pas zien dat het de spelers van Ajax zijn. Ik blijf gewoon door met klappen, totdat ik zie dat ik ineens de enige ben en gelukkig redden de spelers van FC Groningen me die meteen daarna het veld betreden.
Vlak voor aanvang besluit ik naar boven te gaan en mijn plaats op te zoeken. Als ik vervolgens een paar foto's maak van het uitvak, vat de mevrouw naast mij dat meteen op. "Ben jij soms voor die club?" Geschrokken gris ik naar een paar woorden. "Nee hoor, ik ben neutraal. Als het maar een mooie wedstrijd wordt". Heb nog nooit zo gelogen, als je bekijkt wat ik allemaal voor de club doe. "Neutraal jaja", zegt die vrouw er nog eens achteraan. "Geeft niet hoor, je mag best voor Ajax zijn". Meteen voel ik me al iets meer op mijn gemak.
Eindelijk begint dan de wedstrijd. Het stadion wordt ingelicht over het incident van de vorige avond en er klinkt gejuich in het Oosterpark. Verbaasd kijk ik om mij heen en zie allerlei mensen juichen. Weer voel ik de anti-semitisme stijgen. Nadat ook de irritante WC-rollen van de Groningen Jongerenkern zijn opgeruimd begint ook de wedstrijd. Het "FC Groningen" galmt door het stadion, iedereen klapt en zingt. Daar zit ik dan, in het hol van de leeuw, met samengeknepen billen tussen een paar doldwaze supporters van een niet meer dan middelmatige club in de eredivisie. En weer stijgen de anti-semitisme gevoelens in het stadion, als het publiek begint met "joden met de fiets naar huis ole ole". Woedend wordt ik van binnen, wat meteen weer wordt gesusd door een koude windvlaag. De wind wakkerd stevig en ik loop maar wat te kleunen in het stadion. Plots komt FC Groningen op 1-0 voorsprong en ben ik verplicht om op te staan. Ik klap maar wat mee, totaal niet enthousisiast, en denk vervolgens over de gevolgen na. Wat nou als Groningen dit blijft volhouden? Dan wordt ik gek hier. Het publiek wordt dolenthousiast en begint te springen. Die supporters naast me zingen gewoon lekker "en wie niet springt die is een jood" en ze blijven gewoon zitten, toch wel frappant. Als dan Van der Vaart het aan de stok krijgt met zijn naaste belager staat bijna het hele vak op, behalve ik dus. Geinteresseerd kijk ik naar het vervolg, waar Ibrahimovic op een prachtige wijze raak schiet. Ik kan mezelf inhouden, maar lach me kapot van binnen. "Jezus, scheids". "Van der Vaart slaat en trapt gewoon na en die scheidsrechter doet helemaal niets", klink het. Prachtig, maar wel hektisch begint het te worden.
Als het dan rust wordt sprint ik vliegensvlug de trap af om het toilet te bezoeken. Eenmaal beneden, zie ik dat ik dat wel kan vergeten. Dan maar knijpen. Weer terug in het vak stuit ik plotseling op een een stuk of vijf kussens die op stoelen liggen. Ik dacht even dat ik droomde, maar pakte toch mijn toestel maar. Een van de kussenshouder draait zich om en ik doe alsof ik met mijn camera zit te spelen, doe de flitser uit en maak een foto. Eenmaal bovenin vind ik nog zo'n kussen en ook die gaat erop. Opvallend is overigens het bejaardengehalte op de tribune, die behaalt wel de zeventig procent schat ik. "Waarvoor maak jij die foto's jongen? Ben jij van de krant?" Vraagt een van die bejaarden aan mij. "Ja ik ben van de Telegraaf. Nee hoor, geintje ouwe!" dringt meteen tot mij door, maar ik zeg maar dat ik ze voor mij zelf maak. Ineens begint de man over het incident Van der Vaart: "Die Van der Vaart sloeg en schopte gewoon en vervolgens laat de scheidsrechter gewoon doorspelen". Ja belachelijk denk ik, maar dat zeg ik niet. "Ja wat gebeurde er nog meer dan", vraag ik. "Is dat niet genoeg dan!", zegt ie. Even denk ik dat ik gedold wordt, maar ik het zal wel en loop door. Het is precies de mening die menigeen supporter zou geven. Pluriform denken zit er niet in bij die man. Hij haalt het totaal niet in zijn hoofd om de actie eens van de andere kant te bekijken en als ik zeg 'wat gebeurde er nog meer', dat hij niet begrijpt dat het om een overtreding van de andere speler gaat.
Eenmaal op mijn plaats is Ajax inmiddels weer aan een aanval beginnen. De Amsterdammers worden beter en beter en met name Ibrahimovic laat fenomenale dingen zien. Als de Zweed in een beweging de bal meeneent en zijn opponent op het verkeerder been zet, roept een man: "Tsjonge, alsof ie hem aan het touwtje heeft zitten, zo goed." Weer een ander: "Die Zlatan speelt echt goed". Als de spits later nog een hoogstandje laat zien, klinkt er het welbekende oh door het vak. Ajax dringt aan. Van der Vaart word gigantisch onderuit geschoffeld en er gebeurt niets. "Laat maar lekker liggen", roept er een. "Haha, kijk hem daar nou ligen, wat een watje". Plots krijg ik een ingeving en wordt ik meteen daarna dood en doodmoe van dat supportersgedoe. Van der Vaart is de trots van het land en niet alleen van Ajax. Als hij straks weer scoort voor Oranje loopt die persoon ook te juichen. Boos kijk ik de man aan, maar hij kijkt niet op of om.
Als Wesley Sonck dan een kleine tien minuten voor tijd binnen schiet, stroomt het vak werkelijk leeg. "Das wel erg triest als je nu al weg gaat", zeg ik. "Ja", zegt die vrouw naast me. Ik kom van binnen echt niet meer bij. Helemaal niet als de Ajax-supporters ineens heel hard beginnen te zingen. Furieus wordt men om mij heen. "De hele wedstrijd zeggen ze niets en nu gaan ze zingen. Nepsupporters! Lucky Ajax!" Mitea maakt 1-3 en het feest is helemaal compleet. Iedereen om mij heen is gewoon op dat moment chagerijnig, behalve ik. Een werkelijk genot, van mij mocht die blessuretijd voor eeuwig duren. Het 'joden zijn de baas in Groningen' galmt door het Oosterpark en zal vannacht nog wel even doorgalmen bij de supporters.
Eenmaal weer buiten het stadion loop ik tussen een flinke stroom met supporters naar buiten. "Ja dah kan best da ze goed gespeld hebbe, maar het gaat om de poenten", zegt een Groninger. Prachtige woorden voor een mooie voebalmiddag, waarin menigeen tevreden kan zijn en dat het voetbal andere zaken (resp. bus) mag overwinnen.