Columnist Rodney Rijsdijk duikt voor Ajax Showtime iedere maand in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Deze week denkt hij terug aan Ajacieden uit de provincie, die de nieuwe trainer Erik ten Hag voor gingen.

Toen Marcel Keizer vlak voor kerst ontdekte dat zijn Waterloo in Twente lag had Ajax met de snelheid van het licht een opvolger op het oog: Erik ten Hag. Ten Hag is de nieuwe kroonprins van het Nederlandse trainersgilde en Ajax was er als de kippen bij om hem vast te leggen. Onze nieuwe trainer vertelde dat hij enige accenten zal veranderen. Een accent dat zeker anders is, is het accent van de trainer. Ten Hag komt uit Twente en dat kun je horen. Toevallig werd in diezelfde week de documentaire ‘Brommers Kiek’n’ uitgezonden op TV. Een prachtige docu over twee groepen plattelandsjongeren uit Twente over een wereld die letterlijk en figuurlijk mijlenver ver staat van die van de gemiddelde Randstedeling. De jongeren moesten ook ondertiteld worden, want anders zou niemand buiten Twente er iets van begrijpen.

Uit die contreien komt de nieuwe trainer van de Amsterdamse trots Ajax en daar werd een beetje lacherig over gedaan op sociale media. Gniffelende comments over het boertje in de grote stad en over zijn accent. Wat mij betreft is het geneuzel over zijn afkomst en zijn accent onzinnig en totaal niet relevant. Ten Hag is bepaald niet de eerste trainer van buiten Amsterdam. Dat begon al in 1910 met de Ier John Kirwan en later Jack Reynolds waar in De Meer zelfs nog een tribune naar is vernoemd. De plat Rotterdams pratende ‘Don Leo’ Beenhakker heeft Ajax tot twee keer toe kampioen gemaakt en de plat Haagse Aad de Mos heeft namens Ajax ook wel eens met die schaal in z’n handen gestaan. Waren we minder blij met die titels? Natuurlijk niet! Vorig seizoen hadden we een prachtseizoen onder Apeldoorner Peter Bosz.

Het boeit me totaal niet. De Ajax-seizoenkaarthouders kun je indelen in twee groepen:

- De mensen die in Amsterdam of directe omgeving wonen.
- De mensen die ver van Amsterdam wonen.

Die tweede groep is veruit de grootste. ABN, oftewel Amsterdams Beschaafd Nederlands, is bij ons op het vak slechts één van de vele gesproken dialecten. Als mijn plat Amsterdams pratende gabber en ik om ons heen luisteren naar onze ‘vakgenoten’ dan trekt letterlijk heel Nederland aan ons voorbij. Dat is hoe het gaat bij een grote club anno 2018. Een grote club heeft nou eenmaal een fanschare die tot ver buiten de stadsgrenzen reikt. Vroeger was dat misschien nog iets anders. Ik vergeet nooit meer die man in De Meer die in plat Amsterdams de hele tijd vanuit vak M op Johnny van ‘Schip zat te foeteren: ‘’Schip, werreke voor je poen! Met je gelkop!’’ en in de tweede helft kreeg Bryan Roy het gelul over zich heen, spelers konden dat daar ook makkelijk horen. Of de Amsterdammer die bij elke bal die uitging ‘’Ajax gooit!’’ richting de grensrechter riep.

Ik woon zelf in Amsterdam maar ik heb grote bewondering voor mensen die elke thuiswedstrijd vanuit pak ‘m beet Zeeuws Vlaanderen of Zuid Limburg naar de Arena komen. Zeker in de tijd, een paar jaar geleden, dat het voetbal echt niet om aan te gluren was. Die mensen reden tweewekelijks drie uur heen en drie uur terug om Ajax in een draak van wedstrijd met 1-0 van een club als Excelsior te zien winnen. Dan heb je toch wel enige devotie in je donder als fan. Ik blijf al in m’n nest liggen rotten als ik een 12.30-potje tegen een kleinere club net iets te vroeg vind na een wilde zaterdagnacht. Supporters uit de stad zijn wat dat betreft vaak wat luiere supporters. Wij redeneren nog wel eens dat we dat ene potje tegen Roda best een keer kunnen laten schieten. Ik neem best wel eens een snipperdagje, terwijl het voor mij van deur tot deur een half uur tot drie kwartier reizen is. Maar Benno en Joop uit Oost-Groningen die drieënhalf uur in de auto hebben gereden zitten er wel altijd, die slaan niks over.

In de tijd dat ik veel naar uitwedstrijden ging (grofweg 1995-2010) was er een Ajax-supporter die letterlijk naast het PSV-stadion woonde. Die man moest verplicht met de combitrein naar PSV-Ajax! Die liep in de ochtend langs het Philipsstadion naar het station van Eindhoven, pakte de trein naar de Bijlmer, ging vandaar uit weer met de supporterstrein naar Eindhoven en zag Ajax daar dan meestal nog verliezen ook, ging weer terug naar Amsterdam, vandaar weer terug met de trein naar Eindhoven en dan liep hij weer naar z’n huis naast het stadion. Z’n hele dag weg aan voornamelijk in de trein zitten en wachten. En dat deed hij elk jaar zonder mopperen. Daar kreeg hij ook wel respect voor van de jongens uit Amsterdam. Ik weet niet of ik hetzelfde had gedaan. Mij teveel gedoe, eerlijk gezegd. In die tijd had je ook de ‘Groep Wezep’, dat was een grote groep jongens uit de ‘Brommers Kiek’n-contreien’. Echte Ajacieden, altijd aanwezig en altijd bloedfanatiek.

En de spelers. De enige twee van de selectie die in Amsterdam zijn opgegroeid zijn Zeefuik uit Oost, en Kluivert uit de Jordaan. En Nouri uit Geuzenveld natuurlijk. Voor de rest is de selectie zoals vrijwel elke selectie een vreemdelingenlegioen. De tijd dat bij Ajax de selectie overwegend uit Amsterdammers en bij Feyenoord overwegend uit Rotterdammers bestond is al weer een poosje voorbij. Dus als zowel het grootste deel van de spelers als de supporters niet eens met een Mokums accent praten, waarom zou de trainer dat dan wel moeten doen? Ten Hag heeft wat mij betreft één opdracht: hij moet gewoon kampioen worden, het liefst ook met aantrekkelijk voetbal. Als hij daar in slaagt dan zal elke Ajacied, uit welke windstreek dan ook, dat helemaal prima vinden.

De eerste slag om de harten van de supporters te veroveren kan hij zondag slaan: gelijk Feyenoord een pakkie geven en laten zien dat Ajax er staat. Daarna zullen we wel weer eens verder kiek’n, ouwe.