Dat Ajax nog kan dromen van het kampioenschap komt niet alleen door de punten die PSV liet liggen, maar ook door de aanwezigheid van Edgar Davids. Sinds zijn terugkeer, begin dit jaar, verloor de ploeg in zeven officiële wedstrijden niet. De pitbull mag dan wat ouder zijn, hij blaft en bijt nog als vanouds.
Hij hoefde niet eens heel boos te kijken, of in een duel te laten voelen dat hij er was. De aanwezigheid van Edgar Davids was vorige week genoeg om Ibrahim Afellay te laten krimpen tot een figurant. De international van PSV was voortdurend op de vlucht, angstig zoekend naar een schuilplaats.

Net als een week eerder tegen FC Twente was Davids in Eindhoven opvallend onopvallend, dienstbaar spelend op het middenveld. Geen driftige demarrages of gepeperde duels, maar geconcentreerd wakend over de balans. Dik tien jaar geleden zei de pitbull al dat hij dat best zou kunnen, controlerend en zuinig spelen, maar hij vond er geen bal aan. De hartstocht moest toen nog dagelijks uit zijn jonge lijf.

De Davids van nu oogt rijper en wijzer. De passie zit nog steeds in zijn benen, maar de drift wordt gedoseerd toegediend. Het resultaat van jarenlange ervaring én zijn eigen fysieke grenzen. Fulltime powervoetbal is geen optie voor een 34-jarige speler die een carrière lang met zijn krachten heeft gesmeten. Hoe zuinig Davids ook altijd op zijn lichaam is geweest, explosiviteit is niet oneindig houdbaar.

Kort na een training bij Ajax verstopt de voetballer zich vaak even in zijn eigen wereld. De bal dicht bij zich, als een boezemvriend. Het zijn intieme momenten voor de liefhebber Davids, die zorgvuldig blijft waken over zijn balgevoel. In de eerste weken na zijn rentree zat het gebrek aan spelritme hem nog zichtbaar dwars. Dan stuitte de bal in een partijtje vaker van zijn voet dan hem lief was, of was een pass te hard of juist te zacht.

Bij fitheidtests behoorde hij altijd al tot de besten, of het nou bij Milan was of...