door Menno Pot

Ik weet het nog goed. Toen de transfer van Miralem Sulejmani van Heerenveen naar Ajax beklonken was, kreeg ik een sms van K., een bevriende Heerenveen-supporter: "Wat een geld voor een pikkie van 19! Speelt pas één seizoen in het eerste, waarvan hooguit zes maanden goed!"

Die sms zette me aan het denken. K. hoorde te balen als een stekker van dit immense verlies! Ik vond zijn tevredenheid nogal... verdacht.

Ajax had ongeveer een miljoen euro betaald voor elke goede wedstrijd die Sulejmani voor Heerenveen had gespeeld, bedacht ik me. Tja. Dan moet je wel héél zeker weten dat je absolute top in huis haalt. Kennelijk wist Ajax dat zeker.

Dat was 9 juli 2008. Sindsdien verstreken vijftien maanden. Martin Jol heeft natuurlijk gelijk wanneer hij bezwerend stelt dat Sulejmani pas twintig is, en dus gezien moet worden als een heel jong talent, en niet als een ster. Maar laten we eerlijk zijn: de momenten van genialiteit laten onderhand wel héél lang op zich wachten. Micky gaat op zeker moment vast beter voetballen dan hij nu doet, maar de grote leider van Ajax-1? De architect van het team? Een vormgever waar de club jaren mee vooruit kan, om daarna een klapper van het kaliber Zlatan, Sneijder of Huntelaar te maken?

Ik durf onderhand wel een klein weddenschapje aan dat het er niet van gaat komen, en daarmee is hij eigenlijk al een miskoop. Je betaalt immers geen zestien miljoen euro voor een speler die na twee moeizame seizoenen eindelijk uitgroeit tot een speler die weliswaar het verschil niet maakt, maar best goede momenten heeft. Dat is niet genoeg.

Sulejmani gaat niet de volgende Ajax-gigant worden. Hij zou al lang en breed door de club zijn afgeschoten als hij een miljoentje of twee, drie had gekost. Het geduld en het vertrouwen van Ajax zijn het geduld en het vertrouwen van de wanhoop.

Als Sulejmani - pakweg - 2,8 miljoen euro had gekost, was hij nu vermoedelijk tribuneklant geweest en had hij afgelopen maandagavond misschien met Jong Ajax meegedaan tegen Jong Vitesse/AGOVV (2-0!), als ploeggenoot van George Ogararu, Oleguer, Thimothée Atouba en Rasmus Lindgren. Of hij was aan Sparta Rotterdam uitgeleend, samen met zijn mattie Darko Bodul.

(Ben ik de enige die hardnekkige verhalen heeft gehoord over de topsportlevensstijl die onze twee jeugdige Joego"s er op na hielden? Mij is door net iets te veel mensen ingefluisterd dat ze, zonder noemenswaardige sturing van Ajax, leefden volgens de drie P"s: pizza, priklimonade en Playstation. Maar dat is vast allemaal onzin.)

Het aankoopbeleid van Ajax heeft de laatste jaren niet echt blijk gegeven van zoiets als een visie, dat is bekend. Bij Ajax draaien ze daar ook niet omheen. Waarom zouden ze? Al die miskopen werden gedaan door bestuurders en trainers die alweer weg zijn. Martin Jol heeft al eens laten terloops opgemerkt dat hij graag nog enkele aankopen had gedaan, maar dat er helaas niet veel
Lees meer...