Hij ademt passie. Hij zweet hartstoch. Over zijn hart lopen drie banen. Twee witte en in het midden een rode. Hij wist wat het was om te spelen in onze trotse driekleur, hij wist hoe het was om te spelen in het mooiste shirt wat er bestaat.

Het is drie februari 2008. Op het programma staat dé klassieker op het programma. Want er is namelijk maar één in Nederland. Ongeacht de positie op de ranglijst, Ajax - Feyenoord blijft een wedstrijd op zich. Acht minuten gespeeld, maakt Hij een knappe demarrage feilloos af. We staan 1-0 voor. Het doelpunt is mooi, maar het is niet eens waar het mij nu om draait. De ontlading na zijn doelpunt, dat raakt mijn nu nog steeds. Met harde kloppen op zijn borst rent hij richting het publiek terwijl hij de longen uit zijn lijf schreeuwt. Hij wist wat deze wedstrijd inhield. Voor hem telde niets anders dan winst.

Hoe wrang misschien, maar het meeste kippenvel krijg ik bij zijn afscheid. Het meest pijnlijke moment, maar tegelijkertijd een ongelofelijk mooi moment. Hoe hij tijdens zijn zegetocht door het stadion, zich nog dieper laat wortelen in de harten van de Ajacieden. Maar ook andersom: hoe dieper Ajax ook in zijn hart komt verankerd.

Veel Ajacieden beloven ooit nog eens terug te keren in het shirt van ons aller Ajax. Leuk en aardig voor dat moment, een warm applaus levert het altijd wel op. Toch mis je meestal bij deze woorden de lading. Maar niet toen hij het zei. Hij zei het met een bloedend hart, met een traan langs zijn wang, mondhoek en kin ter aarde viel en met brok in de keel. Maar iedereen wist: hij meent wat hij het zegt.

Dit siert hem zo. En ik mis hem zo. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor de mooiste club ter wereld. Hij zou zijn club en ons nooit in de steek laten. Dus nog liever vandaag dan morgen: Johnny, kom naar huis!