Woensdag Gehaktdag is de column van Menno Pot, exclusief voor de AFCA Supportersclub. Menno schreef de supportersroman Vak 127 en het nonfictiewerk De Derby. Na vandaag neemt Menno zomerstop. Op woensdag 8 juli gaat Woensdag Gehaktdag weer verder.

Soms zou ik willen dat ik Telstar-supporter was. Gewoon, lekker kneuterig. Seizoenkaartje 115 euro. Stadionnetje om de hoek. Vrijdagavond: Veendam-thuis. Je trekt je jas aan, kuiert een kwartier voor de aftrap de voordeur uit, vijf minuten voor aanvang zit je op je stoel. Om je heen ken je iedereen. Dezelfde ouwe koppen, dezelfde ouwe moppen.

Duizend toeschouwers, elke keer dezelfde. Ongelooflijk slecht voetbal, maar je weet niet beter en verwacht ook niets anders, want er is geen geld en er is geen verwachtingspatroon. Je bent een Witte Leeuw - en dan is dat nu eenmaal zo. Winnen is mooi, verliezen is jammer. Meer niet. Promoveren? Whahahaha, nee joh, de club zou zich te pletter schrikken, met dat sportpark dat van rottigheid in elkaar pleurt. Nee, laat Telstar nou maar gewoon lekker ballen tegen Haarlem en TOP Oss en Go Ahead Eagles.

Na afloop een kopstootje in de supporterskroeg. Bitterballetje erbij. Beetje lullen over de goeie ouwe tijd en dat het allemaal niks meer is - en dan lekker weer naar huis. Naar het vrouwtje \"Hoe was het bij Telstar?\" \"Mwah.\" \"Gewonnen?\" \"Nah.\" \"Ach, volgende keer beter. Ga maar lekker zitten, zal ik een biertje voor je halen?\"

Maar helaas, ik ben geen Telstar-supporter. Bij de club waar ík verliefd op werd, blijft niet alles hetzelfde. Sterker nog: eigenlijk is zo\"n beetje alles er veranderd in de 25 jaar dat ik supporter was. Omdat het toevallig de grootste en rijkste club van Nederland is (toen ik supporter werd, was het dat niet), verwacht je ook dat er navenant gepresteerd wordt. Ik bedoel: je levert niet je gezellige, amateuristische kneuterigheid in om vervolgens elk jaar overal naast te grijpen. Kortom: pest in je lijf. Maar ja: het is en blijft je club.

Ik ben Ajacied, en daar verander je voor de dooie dood niks meer aan. Ik kan nooit meer stoppen met Ajacied zijn, en ik kan ook nooit meer supporter van een andere club worden, zoals ik ook niet kan besluiten dat vanaf heden het Zweeds mijn moedertaal is. Dat is het namelijk niet. Simpel zat. Ik kan naar Zweden verhuizen, ik kan vloeiend Zweeds leren spreken, maar een native speaker word ik nooit meer. Nederlands is mijn moedertaal, of ik dat nou leuk vind of niet.

Kortom: ik zit aan Ajax vast. Sinds 1982 of 1983, ongeveer. De eerste vijftien, zestien jaar vond ik het ge-wel-dig om Ajacied te zijn. Tussen 1998 en 2003 vond ik het bij vlagen tof, maar begon er ook wat te knagen. Sinds 2004 vind ik er eigenlijk geen klap meer aan om Ajacied te zijn. Ik ben het niet voor mijn lol. Het levert me al vijf jaar aanzienlijk meer ergernis, verdriet en schaamte op dan plezier. Dat heeft ten dele met de prestaties en het spel te maken, maar ook met andere zaken.

In veel opzichten zullen we het - ook in de toekomst - moeten doen met het Ajax dat we nu hebben. Aan sommige dingen kan Ajax niets doen (combi\"s, KNVB- en UEFA-reglementen). Aan andere dingen wel, maar ook die zullen wel niet meer worden teruggedraaid: de ArenA, het miljoenenbedrijf, het feit dat er als supporter met je gecommuniceerd wordt door een pr-afdeling, de jaarcijfers, al dat gelul waar je zo\"n jeuk van krijgt. Ajax is geen kleine vereniging meer, en wil dat ook niet meer zijn, dus daar moeten we maar aan wennen.

Wat wél op relatief korte termijn kan veranderen, zijn het voetbal en de prestaties. Ik blijf ervan overtuigd dat sportief succes nog altijd binnen handbereik is, en dat het kwartje op dat vlak zomaar ineens de goede kant kan opvallen. Een deugdelijk beleid en een toptrainer; zo simpel is het eigenlijk (met spelers heeft het veel minder te maken) en ik moet zeggen dat ik voor het komende seizoen optimistischer ben dan ik in jaren geweest ben.

Ik weet het: we hebben nog geen trainer en er zijn veel afzeggingen binnengekomen, maar met deze algemeen directeur en een vacante trainersstoel mogen we, bij het begin van de zomerstop, in elk geval weer eens hópen dat de juiste beslissingen genomen zullen worden. Da\"s al meer dan we de voorbije jaren konden zeggen, zo rond 1 juni.

Maar eerst: zomerstop. Een paar weken zonder Ajax, maar ook in die weken zal ik Ajacied zijn. Ik kanker veel, dat weet ik, maar ik houd van die club. Niet van het bedrijf, maar wel van de voetbalvereniging, de Ajax-ziel die er het fundament onder vormt. Het falen van Ajax doet me verdriet. Geld is er nog wel, maar onze reputatie is weg. Ons aureool verpieterd en vermolmd. Waar we nu staan, als club... ik vind het verschrikkelijk. Het gaat me ongelooflijk aan het hart.

Niettemin: ik ben Ajacied, ondanks alles, omdat het nu eenmaal zo is.

Volgend jaar maar weer hopen.

http://www.afcasupportersclub.nl/scripts/columns.asp