Zomaar een zinnetje uit één van de succesvolste nummers van het huidige seizoen, maar zo is het wel. Want ondanks al het gezeik, de tegenvallende prestaties en een bloedirritante Raad van Commissarissen is dit wel de club waar ik zó trots op ben. Verder gaat het liedje ook grotendeels voor mij op. Ik volg de club weliswaar niet overal waar zij gaat (ik zou het gráág willen), maar ik blijf haar wel AL-TIJD trouw! Wat mij dan zo trots maakt? Een buitenstaander zal inderdaad raar staan te kijken als ik zeg dat ik zó trots op dat cluppie ben. Voor de Ajacieden, weliswaar niet allemaal, is het vanzelfsprekend. Elke Ajacied kan er zo een paar momenten uit pikken die hem trots laten zijn op zijn club. Ja, we maken een kut seizoen door en het voetbal is niet altijd om over naar huis te schrijven, maar in Manchester weten ze wel wie Ajax is. En neem eens een ‘kakkerlak’ of een ‘lampje’ mee naar het Ajax museum en laat hem/haar de prijzenkast eens zien. Wedden dat hij/zij binnen twee minuten met tranende ogen buiten staat.

Ik liep een paar maanden terug in Oosterhout, waar op dat moment een speelmiddag was voor de kinderen van een plaatselijke basisschool. Voetbalveldjes waren aangelegd en er stond een groot springkussen op het plein. Ik liep er wat omheen en zag de volgende kreet staan: ‘Wij zijn NAC!’. Gejat, uiteraard. Ik kan me ook niet voorstellen dat als iemand uit Breda, of in dit geval Oosterhout, ‘wij zijn NAC’ roept, dat dat hetzelfde gevoel los maakt als wij ‘wij zijn Ajax’ roepen. Onmogelijk! Wij zijn Ajax, wij zijn de beste. En dat kunnen zij niet zeggen! Dat kleine dingetje maakt al het verschil tussen hun kreet en die van ons.

Goed. Terug naar Manchester! Ik kon er helaas niet bij zijn, want ik kwam net terug van wintersport en brak daar een ruggenwervel, maar wat een heerlijke pot! Als je na afloop ook punten zou krijgen voor de strijd op de tribunes, hadden we zo door kunnen stoten naar de finale. Ruim drieduizend supporters kregen Old Trafford stil. Echt stil! Ik stemde de tv om 21.00 uur af op RTL 7, en vijf minuten later begon het feest. Vanaf minuut één hoorde ik alle vertrouwde nummers langskomen. Europa maakte kennis met Ajax! Waar ze het buiten Amsterdam (met uitzondering van Jack van Gelder) nog steeds hebben over theaterpubliek, weten ze in Manchester wel beter. De kranten stonden ‘the day after’ vol van het geluid dat de meegereisde supporters creëerden. OEH! AH!

Of we weer kampioen zullen worden is even afwachten, maar vast staat dat elke ‘kenner’ aan het begin van volgend seizoen toch weer Ajax tipt als favoriet. Elk jaar weer die angst dat ‘die Amsterdammers’ toch weer aan de haal gaan met de titel. Zelfs toen we het al zes jaar niet waren geworden, zag je de Hugo Borstjes en de Ronald Waterreusjes toch voorzichtig Ajax mompelen als hen werd gevraagd wie er kampioen zou worden. Tuurlijk, halverwege het seizoen komen ze er allemaal op terug, want wisten zij veel dat Ajax zoveel blessures zou krijgen of punten zou verspelen bij ADO-uit. Geeft niet! Altijd en overal is er die angst dat Ajax het tóch wel weer eens zou kunnen gaan flikken. En dat is dit seizoen niet anders. Een paar weken terug werden we door heel Nederland afgeschreven. Tientallen punten achter op AZ, en ook een zooitje punten achterstand op nog vijf ploegen die boven ons stonden. Nee, Ajax kon de titel wel uit het hoofd zetten. Maar nu? De achterstand bedraagt nog maar vijf punten op de koploper en er is weer van alles mogelijk. Over een paar weken staat Rutten ‘gewoon’ weer met poep in de broek in de Arena. Na afloop met een chagrijnig gezicht in de catacomben toegeven dat Ajax vandaag op alle fronten beter was. Prachtig!

Binnenkort krijgt Johan het voor het zeggen in Amsterdam, en in Mexico deed El Salvador zijn naam al eer aan. Als straks alles op z’n Cruijff’s gaat, zouden we binnen een paar jaar weer een succesvolle club moeten hebben. Buiten Amsterdam hoopt men van harte dat er toch weer een bom ontploft in de bestuurskamers, want wat als het straks eens op rolletjes loopt in Amsterdam? Wat als het is een paar jaar rustig is in de bestuurskamers? Ja, alleen die angst van buitenaf maakt mij al trots op mijn club. Ik zou er niet aan moeten denken steeds met een andere club bezig te moeten zijn. Om meer haat voor een andere club te hebben, dan liefde voor mijn eigen club. Nee, deze club is mij (letterlijk) op het lijf geschreven. ‘Dit is de club waar ik zo trots ben. De club waar ik zoveel van hou!’

Kelvin de Ridder