Vandaag - op zaterdag 24 mei 2025 - is het exact dertig jaar geleden dat Ajax de laatste Champions League wist te winnen. In het Ernst Happel Stadion in Wenen was AC Milan de tegenstander. Het was lange tijd 0-0 en bleef spannend tot het laatste moment. Na 85 minuten gaf Frank Rijkaard de bal op invaller Patrick Kluivert. Het puntertje van de achttienjarige spits bezorgde Ajax de vierde cup met de grote oren.

Benno Puttenstein was op 24 mei 1995 aanwezig in het stadion. Hij maakte daar diverse foto's, waaronder de foto die boven dit artikel staat.

In Wenen werd het elftal van Louis van Gaal gesteund door talloze Ajax-fans. De Oostenrijkse hoofdstad kleurde wit-rood-wit. We vroegen mensen die destijds in het stadion aanwezig waren hun verhaal, anekdote, foto's of video's te delen. Nu - dertig jaar na dato - blikken veel Ajacieden terug op die legendarische 24 mei 1995, de dag van de Champions League.

'Waar Ajax die laatste minuten overleefde, overleeft niemand het leven'

Lars van Bekkum ging als zeventienjarige jongen naar Oostenrijk. Hij maakte de reis samen met Rutger, een van zijn beste vrienden uit die tijd. In het stadion zaten de vrienden achter het doel waar Ajax de eerste helft naartoe voetbalde. Ze hadden allebei het gevoel dat het goed zou komen, maar toen Jari Litmanen na 69 minuten werd gewisseld daalde het vertrouwen iets. 'Rutger mompelde: nu is het helemaal afgelopen. Na de goal van Kluivert, ergens in de verte, werden we gek. Bijzonder genoeg kwam ik er na de wedstrijd pas achter dat het Kluivert was. Ik kwam er pas achter toen ik, eenmaal terug in Amsterdam, Het Parool kocht.'

Tijdens de slotfase was Van Bekkum volledig zichzelf, namelijk een 'negatieve doemdenkende emo supporter'. Na de overwinning werd het favoriete nummer van de Ajax-fan gedraaid: Conquest of Paradise (Verovering van het paradijs) van Vangelis. 'Het was toen een grote nummer 1 hit in Nederland en Oostenrijk. Vangelis, mijn Griekse held.' Nu - anno 2025 - zijn Rutger en Vangelis er helaas niet meer, vertelt Van Bekkum. 'Helaas komt aan alles een eind. Waar Ajax die laatste minuten overleefde, overleeft niemand het leven. Maar mijn herinnering aan Rutger en de wedstrijd komt nog vaak voorbij. Dan hoor ik denkbeeldig de muzieknoten van onze verovering van het gezamenlijke paradijs!'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Wat een actie van Louis van Gaal, die jump'

Ruben van der Meer - onder meer bekend van De Lama's - laat weten trots te zijn dat hij aanwezig was bij 'dit stukje Ajax-geschiedenis'. Het was voor hem de mooiste wedstrijd waar hij ooit bij was. Van der Meer was samen met Emiliano de Swaan naar Wenen. De Swaan speelde zelf ooit nog bij Ajax en kende zo best veel spelers. 'De wedstrijd was natuurlijk een gekkenhuis. Wat een goal! En wat een actie van Louis van Gaal. Die jump. Op weg naar de bus zongen we na de wedstrijd: Everybody was Louis van Gaal, Hoe! (op Kung Fu Fighting van Carl Douglas). En dan die sprong met z'n allen, goud.'

Na de wedstrijd in het Ernst Happel Stadion reed Van der Meer met de bus terug naar Amsterdam. Het was een groot feest én hij was op tijd voor de huldiging. 'We hebben die buschauffeur gek gemaakt dat-ie ons moest afzetten bij het Museumplein. Elke keer als we bijna tegengehouden werden door de politie lieten we hem weer een zijstraat ingaan, en navigeerden we hem door Zuid om maar op tijd te komen. Met de rondvaart herkende De Boertjes Emiliano nog vanaf de boot. Zo mooi. Schitterend, wat een herinneringen.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Tot op de dag van vandaag ben ik mijn vrouw eeuwig dankbaar'

Het seizoen 1994-1995 was het eerste jaar van Enrico Huigens als seizoenkaarthouder bij Ajax. Een aantal weken voor de finale konden Enrico en zijn vrouw hun nieuwe huis betrekken, waar ook veel kosten bij kwamen kijken. Dat bracht de Ajax-fan aan het twijfelen. 'Want een bezoekje aan de finale zou enkele honderden guldens gaan kosten. Tot op de dag van vandaag ben ik mijn vrouw eeuwig dankbaar voor de woorden die ze toen zei: Jij gaat gewoon, dit maak je misschien nooit meer mee!', laat hij weten.

Enrico ging samen met Marc - met wie hij nog steeds iedere thuiswedstrijd bezoekt - naar Oostenrijk. In Wenen was het redelijk warm en de Ajacied had de hele dag last van hoofdpijn. 'Dat stond uiteraard geheel los van enige spanning voor de wedstrijd', vertelt Enrico. Tijdens de slotfase duurden de minuten lang. Na de finale was het overigens een grote chaos op het vliegveld van Wenen. 'Zoveel supporters en niemand wist meer in welk vliegtuig hij moest zijn. Uiteindelijk zijn we naar een vliegtuig gedirigeerd en kwamen we de volgende ochtend volledig geradbraakt aan op Schiphol. Maar who cares? Ajax heeft de Champions League gewonnen en wij waren erbij!'

'Op bijna alle bruggen stonden mensen te juichen'

Theo Robijns laat ons weten dat hij als steward aanwezig was bij de finale. Een halfjaar voor de wedstrijd kreeg hij een TIA en Robijns had zijn werk als steward net weer hervat. 'Ik heb staan genieten van de sfeer in de stad en later in het stadion', vertelt Robijns, die emotioneel werd na het late doelpunt van Kluivert. 'Toen brak het bij mij, de tranen liepen over mijn gezicht. Een vrouwelijke ME'er stond naar mij te kijken en het hoofd steward stond dichtbij mij. Hij vertelde aan haar waarom ik emotioneel was. Ze liep naar mij toe en legde mijn hoofd op haar schouder. Ook dit was iets onvergetelijks.'

Uiteraard blijft het feest op de tribunes hem bij, maar ook de terugreis wordt als 'geweldig' omschreven door de voormalig steward. 'Op bijna alle bruggen die we tegenkwamen stonden mensen juichend op de brug. Dat was in het buitenland, maar zeker toen we in Nederland aankwamen. Voor mij waren het onvergetelijke dagen waar ik soms nog van kan genieten.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Zo liepen we half in Ajax en half in AC Milan-kleding het stadion binnen'

Nico de Jong was tien jaar jong toen hij naar de finale ging. Het is 'met recht nog altijd een van de hoogtepunten' uit zijn leven'. Zijn vader was destijds Opel-dealer in Hardenberg en wist via contacten bij Opel aan vijf kaarten te komen. Er was één kleine maar: Opel was toen sponsor van AC Milan. Het betekende dat de vijf Ajacieden achter het doel zaten, tussen de harde kern van de Italianen. 'Aangezien wij er niet bepaald Italiaans uit zagen, zorgde dit al gauw voor extra spanning', blikt De Jong terug.

Eerder op de dag moest het gezelschap de wedstrijdkaartjes nog ophalen in een van de duurste hotels in Wenen, gelegen aan de Donau. Daar liepen ze verschillende bekende mensen tegen het lijf, zoals Humberto Tan en Silvio Berlusconi. 'Zij waren allemaal sjiek gekleed. Wij liepen als boertjes compleet in rood en wit, inclusief rood-witte klompen, en voelde ons toch wel een beetje bekeken, haha. Maar goed het doel heiligt de middelen.' Nadat de kaartjes binnen waren, reisde het gezelschap af naar het centrum van Wenen. 'Overal zag je rood en wit. In de straten, op pleinen, op daken, uit ramen hangend en in lantaarnpalen.'

Daarna ging De Jong naar het stadion. 'En we waren het er al gauw over eens dat we toch maar het een en ander moesten gaan uitruilen met AC Milan-supporters die ons gunstig gezind waren. Zo liepen we half in Ajax en half in AC Milan-kleding het stadion binnen', vertelt de Ajacied. Niet alle Italianen waren blij met de Nederlanders in hun midden. Uiteindelijk besloten de autoriteiten dat ze daar weg moesten. 'We werden helemaal naar boven in het stadion geëscorteerd... Dit was een geweldige plek, en wat hebben we vervolgens genoten. Mij is bijgebleven dat de Ajax-fans de Milan-fans telkens maar weer wisten te overstemmen, dat gaf zo'n kick! Na het eindsignaal heb ik gehuild en ben ik tal van vreemde mede-Ajacieden in de armen gesprongen. Wat een feest en extase zeg!'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Kaartjes van Blind zijn ouders over kunnen nemen'

Ivo Smits uit Middelburg was tijdens het memorabele Champions League-seizoen vaak aanwezig bij de wedstrijden van Ajax. In Wenen speelde de ploeg van Van Gaal voor de derde keer dat seizoen tegen AC Milan. 'Het grote Milan met Baresi, Maldini, Donadoni en Desailly', blikt Smits terug. Hij werkte destijds in het populaire Café Tympaan in Middelburg. 'Een uitgaansgelegenheid waar Danny Blind ook graag kwam als hij terug in Zeeland was.'

'Het was ook via Danny dat ik soms aan kaartjes kwam. Als ik het me goed herinner hebben we uiteindelijk de kaartjes van zijn ouders over kunnen nemen, omdat een van hen ziek was', vervolgt Smits zijn verhaal over de finale in Wenen. Volgens de Ajax-fan was de wedstrijd niet goed, maar wel een wedstrijd onder hoogspanning. 'Na memorabele wedstrijden - zoals thuis tegen Bayern München of uit tegen AC Milan, met de staande ovatie van de Italianen voor Frank Rijkaard - was het hier de beloning die bijblijft.'

'Ik zat in het vliegtuig terug met de spelers, onvergetelijk'

Gerard Eegdeman was op die bewuste 24 mei ook aanwezig in Wenen. Sterker nog, op de terugweg naar Amsterdam zat hij in het vliegtuig met de spelers. Hij blikt terug op een onvergetelijke reis. Maar hoe kwam Eegdeman in dat spelersvliegtuig terecht? 'Mijn vader filmde de reizen naar het buitenland altijd, vanaf 1968. Ik ging zelf met hem mee vanaf 1980, Nottingham Forest-uit in de Europacup I. We hebben heel veel reizen meegemaakt. Met 1987 en 1995 als hoogtepunten. We gingen altijd met het team mee, zoveel hoogtepunten gehad...', vertelt Eegdeman. Zijn vader Gerrit Eegdeman reisde vanaf 1968 achter Ajax aan en had altijd een camera mee. Hij werd 'Ome Gerrit' genoemd en kreeg een band met de spelers en technische staf.

Tekst gaat verder onder de foto.

'Mijn vrienden zaten al in stadion, maar ik had nog geen ticket'

Erwin van Kampen stapte op dinsdag 23 mei - met drie vrienden - in de auto naar Wenen. Op de wedstrijddag hadden ze alle vier een belangrijke missie: kaarten scoren, want die hadden ze nog niet. Ze namen de tram naar het Ernst Happel Stadion en liepen rondom het stadion. 'We probeerden bij iedereen een kaartje los te peuteren voor een normale prijs. Op een gegeven moment kocht één van mijn vrienden een kaartje voor 350 gulden, de mazzelpik.'

Later kocht een van zijn vrienden het tweede ticket voor 500 gulden. Het derde kaartje werd in de avond bemachtigd, maar helaas niet door Van Kampen. 'Ik heb daar nog tot een uur of 20.00 rondgelopen en de meeste mensen - waaronder mijn vrienden - zaten al in het stadion', vertelt hij. De Ajax-fan gaf het op en wilde terugkeren naar het centrum van Wenen, totdat er een bus uit Nederland stopte. Een man gaf zijn kaartje weg. Van Kampen stond - met zeker tien Italianen - om de man heen. 'Hij had nog een kaartje over!!! Na een beetje duw en trekwerk zei die man "eigen volk eerst, hè", en verkocht mij een kaartje. Voor de kostprijs! Man wat was ik blij.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'We zijn het stadion ingeglipt en hebben training van AC Milan nog bekeken'

Gertjan Pluimgraaff trouwde in mei 1994 met zijn vrouw. Een jaar later gingen ze samen vijf dagen naar Wenen. Het was een groot feest en de reis werd nog iets bijzonderder. 'We zijn het stadion ingeglipt en hebben de training van AC Milan nog bekeken. We gingen bellen op de perstribune, want een mobiel bestond nog niet', vertelt Pluimgraaff, die met het vliegtuig naar Wenen ging en met de trein naar Amsterdam terugkeerde. 'Hierdoor hebben we de huldiging helaas moeten missen, maar er kwamen nog genoeg andere finales daarna.'

Rob van Nistelrooij werd bij terugkomst in Nederland gevraagd wat hij van de Champions League-winst vond. De Ajax-fan had een mooi antwoord. 'Ik zei: ik ben nog niet getrouwd, maar het was de mooiste dag van mijn leven. Weken nagenietend heb ik daarna m'n toenmalige vriendin ten huwelijk gevraagd. Inderdaad, de trouwdag was 24 mei. De mooiste dag, maar nu in 1996.'

Een jaar na de finale in Wenen bereikte Ajax opnieuw de finale van het toernooi. 'Ik had allang beloofd dat ik niet zou gaan, want het was immers op woensdag en op vrijdag gingen we trouwen. Zij zei: boek maar snel je trip, thuis kan ik op dat moment ook niets doen. En zo geschiedde', vertelt Van Nistelrooij. 'Woensdag de 22e naar Rome, donderdags thuisgekomen en vrijdags fris en fruitig onze trouwdag. Onze pastoor, ook Ajax-fan, had de kerk mooi rood-wit versierd en preekte: de paus heeft er van lopen dromen, de godenzonen komen naar Rome.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Alle Ajacieden zongen Maffia, Maffia, Maffia'

Erik Freesen was eveneens aanwezig op 24 mei 1995. Hij ging samen met zijn twee broers en drie vrienden vanuit Alkmaar met de bus richting Wenen. Daar gingen ze het Praterpark in en liepen ze nog wat bekende Nederlanders tegen het lijf. 'We kwamen Maurice de Hond, Tom Egbers en Jaap van Zweden tegen. Wij met een groepje Jaap van Finland zingen. Jaap van Finland en Maurice de Hond konden er om lachen. Tom Egbers niet.'

Tijdens de wedstrijd was het enorm spannend en had Freesen het gevoel dat de arbitrage tegen Ajax floot. 'Alle Ajacieden zongen Maffia, Maffia, Maffia. Tot hoofdpijn aan toe. Naarmate de wedstrijd vorderde nam de spanning toe en het geloof wat af. Zover gekomen en dan zou het nog mis kunnen gaan?', blikt de supporter nu terug. Het kwam uiteindelijk goed en in de bus naar Amsterdam was het een groot feest. 'En de stoet bussen ging tegelijkertijd de grens over Nederland in. En dan, ongelofelijk, op bijna elk viaduct waren ontzettend veel mensen met Ajax-vlaggen ons aan het toezingen. Voelde alsof wij zelf hadden gewonnen.'

'We dachten dat Kanu het doelpunt had gemaakt'

Antoine Groot deed in 1995 als achttienjarige eindexamen op het VWO. Het geld dat hij op de kwekerij verdiende, gaf hij uit aan de wedstrijden van Ajax. Groot sloeg zelfs een examen over omdat de bus naar een van de uitwedstrijden vertrok. Hij was dus ook aanwezig in Wenen. 'Daar heerste een uitbundige, goede sfeer. Er waren veel terrassen open en veel mogelijkheden om ergens samen de wedstrijd voor te bespreken, te zingen en in te drinken. Voor mijn gevoel kon het vooraf - mede door de twee eerdere zeges op Milan - niet verkeerd aflopen.'

Uiteindelijk liep Groot in een ongeorganiseerde mars richting het stadion. Ondanks de uitgebreide fouilleringen was er toch genoeg vuurwerk in de Ajax-vakken. 'We zaten in een uithoek van het stadion erg hoog weggestopt en we konden de details aan de andere kant van het veld moeilijk volgen. Toen er gescoord werd waren we er ook vanuit gegaan dat Kanu het doelpunt had gemaakt. Pas in de bus terug hoorden we dat het Kluivert was. Tja, mobiele telefoons met internet hadden we toen nog niet', blikt de Ajax-fan terug. Terug in Amsterdam ging hij direct naar de grachten om de boot te zien. 'En daarna naar huis om de samenvattingen, interviews en uitzendingen meerdere malen terug te zien.'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Vreugde die vrijkwam na laatste fluitsignaal was iconisch'

Gerard van Diemen was dertig jaar geleden twintig jaar jong. Hij vertrok met de bus vanuit Leiden naar Wenen. Het werd een busrit van zestien uur, met lege blikjes, flessen en volle afvalzakken. Bij aankomst in Wenen ging hij snel de stad in. 'We hadden wel honger en besloten om bij een Chinees restaurant wat te gaan eten. Het zou ongeveer 45 minuten duren en dan konden we aan tafel. Na een halfuur maar weer gevraagd, het zou nóg 45 duren. Maar die tijd hadden we niet, dus we stapten op. Dat leverde een hoop verbaasde blikken op vanuit het restaurant. Op naar de Mac Donalds dan maar.'

In de Oostenrijkse hoofdstad was het volgens Van Diemen een groot feest. Het was prachtig weer en de Ajax-fan was vol vertrouwen. Op weg naar het stadion kocht hij nog wat souvenirs bij marktkraampjes. 'Bij een kraampje werd één sjaal gestolen, die eigenaar rende achter de "dief" aan en kwam terug bij een lege kraam', blikt hij terug. De supporter 'versteende bijna' toen Kluivert scoorde. 'De vreugde die vrijkwam na het laatste fluitsignaal was echt iconisch.'

Van Diemen omschrijft de dagen rond de finale als 'fantastisch', maar 19 april 1995 is voor hem één van de mooiste dagen ooit. Zijn oma vierde die dag haar negentigste verjaardag en na het feest werd hij afgezet bij het Olympisch Stadion. Daar speelde Ajax de halve finale tegen Bayern München (5-2 winst). 'Toen we aankwamen was het Stadionplein al leeg. Op het moment dat ik naar binnen liep gingen de eerste fakkels aan, en klonk die schitterende Champions League hymne. Op naar mijn maten en na een mooie dag, ook op naar de mooiste wedstrijd waar ik ooit live bij aanwezig ben geweest!'

Tekst gaat verder onder de foto.

'Ik zag de KLM-vlucht vertrekken waar wij in hadden moeten zitten'

Last but not least is het verhaal van Peter Boersen. Hij had een seizoenkaart, maar dat betekende niet dat hij ook voorrang had. Sterker nog, twee weken voor de finale had hij nog geen kaarten. Han - een vriend van Peter - kon uiteindelijk aan VIP-kaarten komen. Zijn zus werkte namelijk bij ABN Amro. Ondanks dat het een godsvermogen kostte, besloten Peter en Han op het aanbod in te gaan. 'Eenmaal bij de incheckbalie op Schiphol was al snel duidelijk dat wij erg vreemde eenden in de VIP bijt zouden zijn. Alle overige passagiers waren strak in het pak... en dan had je ons: spijkerbroek, Ajax-shirt, sjaaltjes, vlaggen, petje. Kortom: net even iets anders gekleed.'

Na de gewonnen finale waren Peter en Han helemaal uitgelaten. Van gekkigheid wisten ze niet meer wat te doen. 'Het duurde dan ook niet lang of de stem had het begeven en er kwam alleen nog wat schril gekrijs uit voort', laat Boersen weten. Uiteindelijk moesten ze met de bus weer richting het vliegveld, om met de VIP-club terug te vliegen naar Amsterdam. 'En of het nu bewust was of niet, ineens zaten wij met z’n tweeën in een kroeg met allemaal echte supporters en is er geen VIP-persoon meer om ons heen te bekennen. Het zal wel, de biertjes smaken er niet minder om. Waarschijnlijk zelfs beter.'

Op de schermen was nog niets te lezen over het boarden, totdat Han ineens zag dat er 'gestarted' stond. 'Nee, dat kon niet. Je moest eerst boarden krijgen. Maar toen ik dat zei, keek ik naar buiten en zag daar de laatste KLM-vlucht vertrekken. De vlucht waar wij in hadden moeten zitten.' Bij de informatiebalie kregen de twee te horen dat ze wel 'vijf keer waren opgeroepen', maar de Ajacieden hadden niets meegekregen. 'Waar dan? Nou in de VIP-ruimte. Ja, daar ga je al. Daar waren wij niet.'

Uiteindelijk lopen Han en Peter achter alle instappende mensen aan en belanden ze in een vliegtuig van Zuid-Afrikaanse origine met Zweedse crew. 'Een medepassagier zei: als er een stoel vrij is moet je gaan zitten, anders zetten ze je het vliegtuig weer uit... En inderdaad, even later worden er nog heel wat mensen weer uit het vliegtuig verwijderd omdat er geen plaats meer voor ze is. Boffen wij even.'

De Ajax-fans landen vroeg in de ochtend - uren na hun geplande reis - weer op Nederlandse bodem. Peter en Han pakken de auto en rijden nog even langs de in aanbouw zijnde Amsterdam ArenA. 'Vervolgens besluiten we toch ook nog maar naar het Museumplein af te reizen om daar de huldiging mee te maken. Nu we toch zoveel later zijn sluit dit mooi bij elkaar aan. Zo lukt het ons dus ook om dit volksfeest nog bij te wonen. Iets wat niet gelukt zou zijn als we onze oorspronkelijke vlucht gehaald hadden. Dan waren we waarschijnlijk direct terug naar Leeuwarden gereden.'

Niels Opdam (email: n.opdam@ajaxshowtime.com)