De twee voorgaande edities ben ik met veel plezier toeschouwer geweest tijdens NAC-Ajax. Ik was te gastin een sfeervol stadionnetje (hoog IQ-loos carnavalsgehalte) met een uitstekend vak voor de uitsupporters. Lekker ruim, geen zichtbelemmeringen en een zootje malloten van de thuisclub vlak naast je. Kortom; bij NAC had je als uitsupporter weinig te klagen.

Toen kwam er in september vorig jaar de verbouwing van het vak, om zo meer NAC-supporters toe te kunnen laten. De Feyenoorders mochten er als eerste van ‘genieten'. Die zagen geen moer meer en lieten zich terecht niet afschepen met een broodje kNACworst. Na wat aanpassingen die volgden (folie van de glazen wand, geen dubbel net meer), dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen daar in Breda. Het vak voldoet volgens NAC-directeur/kontenkusser Theo Mommers immers aan alle moderne eisen. Nou die Mommers kan mijn kont inderdaad kussen, want het valt helemaal niet mee.

Dit gaat echt nergens meer over. We stonden met z'n allen als een stel krijgsgevangenen opgepropt tegen elkaar aan. De scheiding tussen de glazen wand (met veel te brede stalen balken) en het veiligheidsnet lag in mijn gezichtsveld precies op de middellijn. Wat betekende dat ik negentig minuten lang bij iedere aanval afwisselend gebukt en dan weer op mijn tenen stond om zo nog enigszins te kunnen volgen wat er gebeurde.

Ik voelde me als Roel van Velzen, die achteraan staat bij een popconcert. Ik zag natuurlijk ongeveer wel wat er gebeurde, maar moest daar dusdanig moeite voor doen dat ik mij afvroeg of ik eigenlijk wel betaald had voor deze wedstrijd. Als Jan Vertonghen weer op karakteristiek slome wijze het middenveld in dribbelde om vervolgens een hopeloze pass af te leveren, voelde ik de kramp al weer in mijn nek schieten door het automatische gebuk en gerek in een poging de bal te volgen. De man naast mij keek er scheel van, al is het ook mogelijk dat dát een aangeboren afwijking betrof.

Ik heb bepaald geen hekel aan de reis heen of terug bij uitwedstrijden en het lange wachten is ook nog wel op te brengen. Maar dan wil ik wel fatsoenlijk naar mijn club kunnen kijken en de Ajacieden verbaal kunnen ondersteunen. In dat geluidsdichte terrarium van NAC is dat allebei niet meer mogelijk. Met een halve whiplash en een hele kater door het gelijke spel verliet ik het vroeger veelgeprezen uitvak. Het klinkt misschien tegenstrijdig door het vertroebelde zicht, maar ik heb het wel gezien daar. Weer een mooie uitwedstrijd minder!

Beerie
http://www.dichterbijvoetbal.nl/