De enige echte laatbloeier André Ooijer ...

Laatbloeier

Hoewel ik volgende maand 36 word en sinds 1993 geen officiële amateurvoetbalwedstrijd meer heb gespeeld, zie ik nog geen reden om een carrière als topvoetballer definitief uit mijn hoofd te zetten.

Ik heb nooit echt de ambitie gehad gehad om profvoetballer te worden. Niet eens als klein jongetje, laat staan nu.
Het zou ook een vreemde koortsdroom zijn, want ik heb totaal geen voetbaltalent, en dan hebben we het nog niet eens over het feit dat Mido en Jhonny van Beukering lichtvoetige hinden zijn in vergelijking met mij.
Toch is diep in het onderbewuste van elk jongetje de overtuiging verankerd dat hij nog best het eerste elftal van zijn favoriete club zou kunnen halen, als hij zich daar serieus op zou richten. Ik ben geen uitzondering op die regel. Wij jongens hebben een enorme plaat voor onze kop, in dat soort zaken.

Doorbraak
Dat je als voetballiefhebber toch altijd stiekem rekening blijft houden met een doorbraak als voetballer, blijkt wel uit de pijn die je voelt op twee specifieke momenten in je supportersbestaan: het moment waarop voor het eerst een speler in het eerste elftal van je favoriete club debuteert die jonger is dan jijzelf, en het moment (tien tot twintig jaar later) waarop je favoriete club voor het eerst speelt met elf spelers die allemáál jonger zijn dan jij.
Het eerste moment deed zich voor mij voor op 28 oktober 1992, toen mijn favoriete voetbalvereniging in een uitwedstrijd in de KNVB-beker tegen VVV de jonge Clarence Seedorf inbracht. Die is van april 1976; ik van februari 1975.
De commentator zei: “Deze Seedorf is zestien jaar en ruim vier maanden” Op datzelfde moment dacht ik: “Kut.” Ik was al zeventien en realiseerde me dat ik, indien ik ooit nog eens wilde doorbreken in Ajax 1, onderhand een beetje vaart moest gaan maken.

Meer extern.