Redactie Hard gras - In de afgelopen vijftien jaar zijn er in Hard gras ruwweg tweeënhalf miljoen woorden over voetbal gepubliceerd. Niet te lang bij stilstaan/moedig voorwaarts blijven gaan. In het najaar van 2009 vroeg Sportweek-verslaggever Mark van den Heuvel aan de redactie: ‘Weten jullie dat Bobby Haarms is gestorven van verdriet?’

Daar wilde de redactie graag meer over weten, wat een schrijnend en pijnlijk verslag opleverde van een toenemend menselijk tekort in het zicht van de dood.

Voorpublicatie Hard Gras - Het Verdriet van Bobby Haarms

Door Mark van den Heuvel

‘Ze komt niet meer terug snuit, ze komt niet meer terug…’
Ik zocht Bob Haarms geregeld op in de periode na zijn eerste ziekenhuisopname. Soms gingen we alleen maar een stukje autorijden, een andere keer gingen we wat drinken bij La Perche d’Or, het restaurant in Slotervaart dat jarenlang door Bobs vrouw Tilly werd gedreven.
Wat Bob ook altijd leuk vond was onderweg ‘even een vissie of een ijssie eten’.

Als ik aan hem vroeg hoe het met hem ging, kreeg ik steevast hetzelfde antwoord. Ze komt niet meer terug. Snuit. Ze komt niet meer terug. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand?
Het huwelijk van Bobby en Tilly Haarms stond onder druk, zoveel werd me na enige tijd wel duidelijk. Dat komt in de beste families voor, dacht ik aanvankelijk, lekker laten gaan. Maar toen de feiten en ontwikkelingen zich bleven opstapelen, kon ik er niet meer omheen: dit verhaal moest opgeschreven worden. Het andere verhaal van Bob.

Zijn laatste levensjaren stonden niet alleen in het teken van een slopende ziekte, hij werd ook verscheurd door een diep verdriet. Verlaten door een vrouw, die niet meer van hem hield, stond Haarms er helemaal alleen voor. Zonder enig begrip voor de situatie.

Het gaat te ver om achteraf te concluderen dat Haarms is gestorven van verdriet. Maar op mij maakte hij de laatste jaren een doodongelukkige indruk. Want ze kwam niet meer terug.

Uitgerekend deze clubicoon, de man die door de gemeente Amsterdam tot ‘levend monument’ werd uitgeroepen, met een status van bijna mythische proporties, uitgerekend hij moest op zo’n trieste manier aan zijn einde komen.
Daarom ging ik, naast het ophalen van een aantal persoonlijke herinneringen en een reconstructie van Bobby’s laatste levensjaren, op zoek naar het verhaal achter de mythe. Gedreven door dat ene knagende zinnetje ergens in mijn achterhoofd:

‘Ze komt niet meer terug snuit, ze komt niet meer terug…’