Amourricho van Axel Dongen heeft de laatste jaren veel pech gehad met blessures, zo stelt de twintigjarige aanvaller in gesprek met de Leeuwarder Courant. De buitenspeler gelooft echter nog altijd in een 'mooie toekomst' in de voetballerij en hoopt zijn geschiedenis met vele kwetsuren definitief achter zich te laten.

Van Axel Dongen speelt dit seizoen op huurbasis voor sc Heerenveen, waar hij volop aan spelen toe hoopt te komen. In 2021 maakte hij zijn Ajax-debuut en hij werd verkozen tot het grootste talent van de jeugdopleiding. Er lonkte een mooie toekomst voor de aanvaller. 'Maar ik heb de laatste jaren zó veel pech met blessures gehad', zegt Van Axel Dongen. 'Toch zie ik ook de positieve kant van deze ervaringen. Ik weet hoe ik met tegenslagen moet omgaan. En ik weet dat ik mentaal sterk ben. Na een moeilijke weg wacht een mooie toekomst. Daar geloof ik in.'

Op zijn zestiende trainde Van Axel Dongen al mee bij het eerste elftal van Ajax. Sindsdien veranderde er veel in het leven van de jongeling. 'Er kwamen verhalen in de media over mij. Grote clubs (Chelsea, Bayern München en Borussia Dortmund, red.) toonden interesse', blikt hij terug. 'Wow, dacht ik, mensen kijken met me mee. Ik had dat nooit gerealiseerd.'

'Ik kreeg een contract, het ging opeens ook om geld', gaat Van Axel Dongen verder. 'Ergens was de tijd van spelen toen voorbij. De kunst is dan om het spelletje niet te verliezen. Je moet onbevangen blijven.'

Tekst gaat verder onder de foto.

Van Axel Dongen dacht aan stoppen bij Ajax

Van Axel Dongen slaagde erin om rustig te blijven ondanks de vele interesse, maar zijn lichaam werkte tegen. 'Ik hoorde vroeger van de fysio’s al dat ik enorm veel spiermassa in mijn benen heb. Dat zit bij ons in de familie. Ik had op mijn vijftiende al de benen van een volwassene, maar nog het bovenlichaam van een kind.'

Het moeilijkste moment voor Van Axel Dongen was zijn blessure in het najaar van 2023. 'Ik speelde weer in Ajax 1, met een invalbeurt tegen Feyenoord en een basisplaats tegen AZ. Het was in die periode alsof alles vanzelf ging', blikt hij terug. 'Net als in de jeugd. Eindelijk, dacht ik, dit wordt mijn doorbraak. Tot ik voor rust geblesseerd uitviel.'

'Ik vroeg mezelf af: waarom overkomt mij dit steeds? Hoe kan dit? Ik doe toch alles voor mijn sport? Ik ben positief ingesteld, maar dat moment dacht ik aan stoppen. "Ik kan niet meer", zei ik tegen mijn moeder', vervolgt Van Axel Dongen. 'Gelukkig duurde dat gevoel maar twee dagen. Ik zette toen de knop weer om.'