20 mei 2009. De thermometer meet een temperatuur van 25 graden Celsius. Normaal voor Istanbul. In het ŞÃ¼krü Saracoğlu Stadium ligt de gevoelstemperatuur echter rond de 40 graden. Op het scorebord prijkt een stand van 1-0. 1-0 voor Ajax welteverstaan.
De wedstrijd is echter nog niet gelopen, er moeten nog 5 minuten blessuretijd worden gespeeld. De tegenstander beukt met alle macht op de muur. De vesting van Ajax staat op instorten, maar ze hoeven het nog maar 5 minuten vol te houden. “Kom op jongens”, schreeuw ik zo hard als ik kan in de hoop dat ze het horen. Het kraakt achterin. Schot na schot wordt gelost door de tegenstander. Vermeer redt echter tenauwernood en andere ballen gaan rakelings naast en over. Het is nagelbijten zonder nagels, want die zijn er de laatste 10 minuten al afgebeten. We worden overlopen. Het is tegenhouden, aan aanvallen komen we niet meer toe en we hoeven er niet eens meer aan te denken. De bal uit de goal houden, dat is het enige dat telt.

Nog 3 minuten volhouden. Het lijkt alsof de wijzers van de klok weigeren nog verder te gaan. De scheidsrechter fluit, maar het kan toch nog niet afgelopen zijn? Nee, een vrije trap voor de tegenpartij op 20 meter van de goal. Ook dat nog. De spelmaker gaat achter de bal staan en de muur wordt door de scheids op afstand gezet. Ik doe mijn ogen dicht, ik durf niet meer te kijken. Ik hoor onze aanhang fluiten, ik hoor de fans van de tegenstanders enthousiast klappen. Ik knijp mijn ogen nog meer dicht, tot ze pijn beginnen te doen. Ik hoor het stadion zijn adem inhouden en dan hoor ik een harde klap. Ik doe mijn...