Door: Nico Dijkshoorn

Een fijne spanning als ik woensdagavond naar Nederland-Macedonië ga kijken. Hopen dat Wesley Sneijder weer op de bank begint. Niemand zit mooier en verontwaardigder reserve dan Wesley. Boos op alles en iedereen. Op die rotstoelen, die veel te hoog in de dug-out zijn gemonteerd waardoor zijn beentjes net iets boven de grond bengelen.

Boos op Mark van Bommel, gewoon omdat het Mark van Bommel is. Boos op Kees Jansma, die net in de spelerstunnel even een arm om zijn schouder sloeg. Zo vernederend. Goed onthouden dat hij de volgende keer Jansma met zijn hoofd tegen een mengkraan gooit als ze hem in bad gooien. Niemand troost Wesley ongestraft.

Woede, daar is Sneijder goed in. Verontwaardiging als zijn grootheid niet wordt gevoeld. En dat is prachtig om naar te kijken. Een jaar of twee geleden zag ik Sneijder op een amateurveld uit de Ajax-bus stappen. Op hetzelfde moment werd er nog druk onderhandeld over zijn vertrek naar Real Madrid. Dat had híj weer. Moest hij tussen zuur ruikende boeren door lopen, ergens in de bollenstreek.

Ook toen speelde Wesley niet, maar was de lichaamstaal heel anders. Hij vond het wel lekker zo. Henk ten Cate naast hem stond regelmatig op. Om aanwijzingen te geven, of om een jonge speler snel even naar de kant te roepen en uit te leggen hoe erg Nelson Mandela – ook een doorzetter, dus een goede vriend van Henk – had geleden voor de zwarte medemens.

Lees verder: