Een dikke maand geleden, op 10 mei, zag ik op tv de beelden van het afscheid van verzorger, clubicoon, supportersheld en oer-Feyenoorder Gerard Meijer. Ik had met de beste man te doen.

Vijftig jaar trouwe dienst en dan afscheid moeten nemen na een absoluut rampseizoen, dat zojuist in stijl is afgesloten met een 2-3 thuisnederlaag tegen Roda JC, toch niet bepaald één van de hoogvliegers van de voetbaljaargang.

Verdrietig moment
Daar ging Gerard. Het applaus en het gezang klonken oprecht, maar het moet toch een intens verdrietig moment voor hem geweest zijn. Dat is een afscheid sowieso al, maar Meijer moest ook nog eens afscheid nemen van een club waarvoor het er financieel zo mogelijk nog beroerder uitziet dan sportief. Afscheid nemen op het bordes op de Coolsingel, verheven boven een jubelende meute, was Gerard Meijer niet gegeven.

Het was niet Meijers laatste duel. Er moesten nog play-offs gespeeld worden, dus wie weet zat er voor Gerard Meijer alsnóg een mooi afscheid in: Europees voetbal na zo’n seizoen… het zou voor Feyenoord een hoofdprijs zijn geweest. Maar de reprise van Gerard Meijers afscheid, zijn aller-, állerlaatste rondje in De Kuip, vond plaats voor bijna lege tribunes na een 0-4 thuisnederlaag tegen NAC Breda.

Bobby Haarms
Ik moest, als Ajacied, meteen aan het afscheid van Bobby Haarms denken. Het was 7 mei 2000. Ajax - MVV. Het seizoen ervoor was Ajax zesde geworden, nu stonden we vijfde. Trainer Jan Wouters was al ontslagen, interim-trainer Hans Westerhof zat op de bank.

Het seizoen van Ajax’ eeuwfeest was een ramp geworden, een nachtmerrie waaraan maar geen einde leek te komen: zes tegengoals in één seizoen van Ruud van Nistelrooij, uit Europa geknikkerd tegen een Spaanse degradatiekandidaat, het grote verjaarsdagsfeest verknald door FC Twente…

In die sfeer moest Bobby Haarms afscheid nemen.

lees verder op nu.nl