Met weemoed kijken wij, Ajacieden, terug naar de tijd dat onze club wereldfaam vergaarde door de successen in Europa en de grote prijzen die we pakten. Van Europacup 2 en de Champions League tot aan de Wereldbeker. In Amsterdam staan ze allen in de prijzenkast. Maar het waren niet alleen de prijzen die het deden, ook de manier van spelen sprak iedere voetballiefhebber aan. Flitsend combinatievoetbal, goed vleugelspel, prachtige goals en ons heilige systeem met drie aanvallers. Het is deze rijke historie die er voor zorgt dat Ajax nog steeds beroemd is in binnen en buitenland. Spreek in het buitenland over Amsterdam en je krijg de standaard antwoorden ‘seks’, ‘drugs’ en …. inderdaad Ajax.

Door de magere jaren (en dat is nog mild uitgedrukt) die wij nu kennen is Ajax langzaamaan wat status aan het verliezen. Helaas, helaas. Maar ons Ajax heeft in het verleden zo’n status opgebouwd dat 1 jaar goed presteren er al weer toe kan leiden dat iedereen over Ajax spreekt. Denk maar aan het seizoen 2003. We deden het goed in Europa. Twee keer overleefden we het poulesysteem van de Champions League met zeker niet de minste ploegen. (Arsenal, Valencia, Lyon, Roma etc.) We speelden net als vroeger met veel eigen jeugd en grote talenten. Van der Vaart, Sneijder, van der Meyde, Zlatan, Maxwell, Chivu… De Engelse tabloids stonden vol met verhalen over dat jonkie Nigel de Jong, die Ajax in Londen tegen Arsenal op 1-1 bracht. Jonge gasten, maar ze bezaten alles wat bij Ajax past. Namelijk: Lef, branie en zeker ook veel Amsterdamse bluf. We waren niet bang voor die buitenlandse clubs, want wij zijn Ajax, wij zijn de beste. En aan die instelling ontbreekt het de laatste jaren nog wel eens.

Met een bestuur vol zakenmannetjes werd Ajax een bedrijf waar alles