Mijn gezin kan me wel wurgen, met name mijn zoon. New Years Day is voor mij niet het traditionele nieuwjaars concert van het Vienna Philharmonic. Nee, New Years Day van de Ierse popband U2 gaat op. In wat voor vorm dan ook. Ieder jaar vind ik het leuk om cadeaus te vragen voor onder de kerstboom, die iets met muziek te maken hebben. Mijn hele gezin weet inmiddels waar ik van houdt. U2 is mijn jeugdliefde, wat voor andere The Rolling Stones is zijn voor mij vier inmiddels volwassen mannen uit Dublin. Ze waren de Godsdienstoorlog zat en wilde hier over zingen, het is ze aardig gelukt kan ik u melden.

U2 is als Ajax, je gelooft erin of niet, je houdt ervan of niet, je blijft erin geloven of niet. Het is een gebed zonder eind. U2 had zijn wilde periode met Zooropa; er klopte geen hout meer van wat ze deden, in niets leken ze meer op de band waar ik van hield. Een diepe teleurstelling was mijn deel toen ik die CD hoorde, het kan niet waar zijn. Ajax had zijn periodes onder Jan Wouters, Danny Blind, Morton Olsen, Leo Beenhakker, Aad de Mos en Cor Brom; het was mijn Ajax niet meer.

Afgelopen kerst lag de geremasterde DVD van U2 onder mijn boom, het ging hier om het concert uit 1983. Ooit was dit mijn eerste LP (voor de jongeren onder ons, dit was de afkorting van een LangspeelPlaat), die ik van de in wereldveroverende groep in wording had gekocht. Later kwam hier de videoband bij van “Under a blood red sky”, het toenmalige concert in Denver at Red Rox. Op DVD is het nog mooier kan ik u melden en we praten hier over 26 jaar geleden.

Hoe was Ajax 26 jaar geleden? Ze pakte de dubbel, Sӧren Lerby ging naar Bayern Mϋnchen met zijn Willeke, Piet Schrijvers ging naar Canada en Johan Cruyff naar Feyenoord omdat Ton Harmsen niet meer in een 36-jarige “El Salvador” geloofde. Een van jeugdpuistjes doordrenkte Marco van Basten maakte zijn debuut bij Ajax. Maar dit gebeurde allemaal aan het einde van het seizoen, toen was het namelijk nog gewoon dat je het seizoe