Pius Ikedia blikt in een interview met ELF Voetbal terug op zijn tijd in Amsterdam. In de zomer van 1999 kwam de Nigeriaanse vleugelspeler naar Ajax. Hij werd destijds gehaald als vervanger van Tijjani Babangida, maar kon die verwachting mede door fysieke klachten niet waarmaken.

Ikedia werd tijdens het WK Onder 20 in 1999 gescout door toenmalig Ajax-scout Ton Pronk. ‘Ik hoefde niet lang na te denken of ik wilde gaan. Ajax was heel populair in Nigeria, dankzij de successen van eerst Finidi George en Nwankwo Kanu en later Tijjani Babangida. Voor mij kwam een droom uit toen Ajax mij haalde.’

Tekst gaat verder onder de foto.

Ikedia over zijn start bij Ajax

Ikedia kwam via Ajax bij gastouders René en Riet in Amstelveen terecht. ‘Oh, René en Riet. Ja, mooi man. Echt geweldige mensen’, vertelt Ikedia vol enthousiasme. ‘Met hen heb ik nog steeds contact, zoals rond onze verjaardagen of de feestdagen. Zij gaven mij een warm welkom in Nederland, net als veel andere mensen bij Ajax.’

Ikedia begon bij Ajax in het belofteteam. ‘Ik moest wennen aan het leven, de cultuur en het weer in Nederland, maar gelukkig waren Christopher Kanu (broer van Nwankwo, red.) en Baba toen bij Ajax. Zij hielpen mij om te settelen. Ze maakten me wegwijs bij de club en in de stad. Baba werd een soort grote broer voor mij. Hij is een legende in Nigeria en was ook een inspiratiebron voor mij.’

‘Toen ik nog bij Jong Ajax speelde, zat Baba bij het eerste elftal. Uiteindelijk hebben we geen wedstrijden bij Ajax 1 samengespeeld. Hij ging in de zomer van 2000 weg bij Ajax. Op trainingen deden we weleens sprintjes tegen elkaar. Die won ik vaak, maar in de herinnering van Baba was het misschien vaker andersom, haha. We waren aan elkaar gewaagd. Baba was denk ik sneller zonder bal en ik met de bal.’

Ikedia laat zien wat hij kan

Bijna 25 jaar geleden, op zondag 29 oktober 2000, stond Ikedia met een fles champagne voor de camera. Hij was verkozen tot Man of the Match na een wedstrijd tegen PSV. Ikedia scoorde de enige goal van Ajax, maar veroorzaakte ook een penalty voor PSV. ‘Toen ik na de wedstrijd die grote fles champagne kreeg, voelde het dus nogal dubbel, door mijn actie voor de penalty.’

Ikedia vervolgt zijn verhaal. ‘Ik heb toen mijn excuses aangeboden voor de camera, aan de Ajax-fans. Ik voelde me een beetje schuldig. Maar die middag in Eindhoven liet ik wel zien waarom Ajax mij had gehaald en waar ik goed in was. Ik was snel en behendig. Ja, ik had turbobenen, maar helaas werkten die niet altijd mee. Door problemen met mijn knieën en hamstrings heb ik helaas veel te weinig kunnen laten zien bij Ajax.’

Tekst gaat verder onder de foto.

Hoogtepunten van Ikedia bij Ajax

De mooiste herinneringen zijn van het seizoen 2001/2002, met Ronald Koeman als trainer. Ajax won dat seizoen de landstitel en de KNVB Beker. ‘We hadden in dat seizoen echt een geweldige ploeg. Chivu, Mido, Zlatan, Machlas, Wamberto, Van der Vaart, Trabelsi, Maxwell en my good friend Van der Meijde. Er was behoorlijk wat testosteron in de kleedkamer en dat leidde weleens tot onenigheden, maar we waren succesvol als team.’

Ikedia kon zijn steentje bijdragen, maar speelden zelden 90 minuten. ‘Ik heb daar mijn rol in kunnen spelen, meestal als invaller. Koeman zei eerlijk dat hij voor andere aanvallers in de basis koos. Ik speelde soms een paar wedstrijden op rij, maar dan brak een blessure mij weer op. Ik bleef knokken voor speeltijd, maar schikte me ook in mijn rol. Ik kon het met iedereen binnen de selectie goed vinden. Veel jongens noemden me Pietje, dat was makkelijker (dan Pius, red). Ik vond het prima.’

Ikedia speelden nog voor verschillende clubs en kwam na zijn profcarrière in 2012 terug naar Nederland. Hij speelde nog voetbal op een lager niveau bij OFC in Oostzaan en verscheen bij Lucky Ajax, het elftal van oud-Ajacieden dat geregeld in actie komt bij festiviteiten.

Tekst gaat verder onder de foto.

Zware periode na Ikedia's profcarrière

Tijdens een wedstrijd van Lucky Ajax in 2016 ging het licht even uit bij Ikedia. ‘Ik weet niets meer van het bewuste moment, maar herinner me wel dat het die dag erg warm was en dat ik me al een beetje duizelig voelde na mijn invalbeurt. Er bleek wel meer aan de hand, want ik ging naar de grond en bleek een hartaanval te hebben gekregen. Later hoorde ik dat de doelman van Haarlo, die ook militair was, als een van de eersten bij mij was en mij heeft gereanimeerd. Hij blijft een soort engel voor mij.’

In het ziekenhuis hebben ze verder niks kunnen ontdekken bij Ikedia. Het leek op een samenloop van omstandigheden, zelf zegt hij: ‘Ik denk dat mijn lichaam zei, “Pius, nu is het mooi geweest met dat voetballen’’. Misschien had ik eerder moeten stoppen. Ik kreeg in die periode veel berichten van oud-teamgenoten en bekenden uit de voetballerij. Dat deed mij goed. Dan zie je ook weer de warme kant van de voetbalwereld.’