‘DA-VY KLAA-SSEN, OLE OLE OLE’. Ik heb de woorden denk ik ontelbaar veel keren meegeschreeuwd in de ArenA. Er zijn weinig spelers bij Ajax die ik met zoveel oprechte liefde heb toegezongen. En toch heb ik me de afgelopen jaren ook erg vaak geërgerd aan diezelfde Klaassen. Iets waarvan ik in de zomer van 2020 al overtuigd was, werd de laatste tijd steeds pijnlijker duidelijk: voetballend was het allemaal niet goed genoeg meer. Desondanks blijft Klaassen ook voor mij bovenal een enorme held. Een échte Ajacied. Iemand die de club zeker om die reden enorm gaat missen.

Die heldenstatus heeft Klaassen al ruim tien jaar bij mij, al sinds zijn eerste periode bij Ajax, waarin hij onlosmakelijk verbonden raakte aan de successen van die tijd. Ik was een tiener, fanatiek Ajax-fan en maakte eindelijk datgene mee waar ik al jaren op wachtte: een succesvolle periode van mijn club. In 2011 maakte ik voor het eerst écht een landstitel mee, want in 2002 en 2004 was ik vier en zes en had ik nog te weinig besef van wat het allemaal betekende. De bekerwinsten van 2006, 2007 en 2010 waren leuk, maar de teleurstelling van het mislopen van de landstitel overheerste toch keer op keer.

Toen die succesvolle periode van vier opeenvolgende titels eindelijk aanbrak, plaatste ik de spelers die daarvoor verantwoordelijk waren dan ook op een voetstuk. Siem de Jong, Viktor Fischer, Christian Eriksen, Toby Alderweireld en dus ook Klaassen. Als tiener waren die gasten nog belangrijker en impactvoller voor me dan nu. Ik was niet alleen blij met spelers als Klaassen, ik keek tegen ze op. Het woord ‘held’ gebruikte ik niet alleen liefkozend, ik meende het. De spelers van Ajax waren zo’n beetje de coolste mensen ter wereld.

‘Wat? Hoezo??’

Dat Klaassen in 2017 vertrok, vond ik dan ook jammer, maar het was volkomen logisch. We hadden net de Europa League-finale gehaald, Klaassen was aanvoerder en speelde al vijfenhalfjaar in het eerste. In mijn hoofd was hij nog altijd een topspeler, maar de gebeurtenissen van de jaren die volgden, deden dat beeld toch aardig kantelen. Klaassen kwam niet uit de verf in de Premier League en hoewel hij een waardevolle speler werd voor Werder Bremen, vocht hij daar tegen degradatie, dus hoeveel zei dat? Intussen ging het met Ajax juist heel goed en meldde de club zich, na een dipjaartje, tussen de elite van Europa.

‘Wat? Hoezo??’ was dan ook mijn eerste reactie, toen Klaassen, ruim een jaar na dat Champions League-succes, aan een terugkeer bij Ajax werd gelinkt. Het niveau bij de club was sinds zijn vertrek alleen maar verder gestegen, terwijl zijn ontwikkeling in tegenovergestelde richting leek te zijn gegaan. Hoezeer ik ook van Klaassen hield, kon dit in mijn ogen alleen maar verkeerd aflopen.

‘Kom dan ook maar’

Kort na de eerste geruchten, speelde Ajax echter uit bij FC Groningen. Een zaadloze, ongeïnspireerde wedstrijd, waarin het team zich puur op strijdlust liet aftroeven en uiteindelijk met 1-0 verloor. Zo’n pot waar je als fan oneindig gefrustreerd van raakt. Kort na afloop kwam vanuit Duitsland door dat Klaassen had bevestigd dat hij op het punt stond om terug te keren bij Ajax. ‘Ik wil gewoon terug naar mijn club’, was zijn simpele reden daarvoor. Nog in de emotie van de nederlaag, schoot ik nog net niet vol. Klaassen mocht dan niet de meest technisch begaafde speler zijn, maar één ding wist je wel zeker bij hem: zo ongeïnspireerd als dat stel in Groningen zou hij er nooit bijlopen. Ongeacht de tegenstander en ongeacht wat er op het spel staat, Davy geeft altijd honderd procent. En dus verzuchtte ik hardop, alsof Klaassen me kon horen en mijn zegen ook maar enig verschil zou maken: ‘oohhh, kom dan ook maar’.

Kort na zijn komst leek het er zelfs op dat Klaassen voor meer zou zorgen dan alleen de broodnodige strijdlust. Als nummer zes draaide hij uitstekend mee bij Ajax en tikte hij zelfs in de Champions League-confrontatie met Liverpool een hoog niveau aan. In de loop van het seizoen schoof Klaassen echter toch weer door naar nummer tien. En van daaruit ontstond een worsteling met mezelf die ik tot op zijn laatste wedstrijd heb gehad.

Voetballend was het erg vaak erg pover. Klaassen was lang en regelmatig onzichtbaar in wedstrijden, leed op knullige manieren balverlies en voegde maar weinig toe aan het spel van de ploeg. Maar daar stelde hij dan wel weer belangrijke goals tegenover, zoals tegen Lille en Young Boys in de Europa League en de twee treffers tegen AZ in het officieuze kampioensduel van dat jaar. De bijnaam Mr. 1-0 kwam niet bepaald uit de lucht vallen.

‘De Ajacied Davy Klaassen is voor mij onaantastbaar’

Nog belangrijker dan dat alles was echter de onvoorwaardelijke liefde die Klaassen, in alles wat hij deed, voor Ajax toonde. Hoe gepassioneerd hij juichte als er gescoord werd, of het nou zijn naam of die van een teamgenoot was die op het bord verscheen. De tranen toen de schaal in 2021 officieel binnen was. De tranen die hij in de Pak Schaal Podcast beschreef, toen Feyenoord in mei 2022 in de laatste minuut gelijkmaakte tegen PSV en hij besefte dat hij met Ajax opnieuw kampioen zou worden. De tranen bij het item van Ajax TV, nog maar een paar maanden geleden, puur bij de gedachte aan zijn terugkeer bij zijn club. Davy Klaassen was niet alleen speler van Ajax. Hij was supporter en hij was iedere dag weer als een kind zo blij en trots dat hij voor zijn club mocht spelen.

Dat maakte het zo lastig om me aan hem te ergeren. ‘Een speler waarvan ik het heel kut vind, dat ik hem zo kut vind’, zo beschreef ik Klaassen vaak in gesprekken met anderen. Ik ergerde me op momenten kapot aan de voetballer Davy Klaassen, maar de Ajacied was en is voor mij onaantastbaar. Gek genoeg misschien wel juist daarom hoopte ik dat hij zou vertrekken. Als hij niet meer bij Ajax speelde, kon mijn ergernis over zijn spel mijn liefde voor hem als Ajacied niet in de weg zitten. En hoewel ik voetbaltechnisch nog steeds denk dat zijn vertrek het beste is, merk ik wel dat ik hem er uitgerekend nu misschien wel liever bij had gehouden.

‘In Klaassen is de laatste der Mohikanen vertrokken’

Met spelers als Klaassen, Daley Blind en Dusan Tadic had Ajax de afgelopen jaren altijd wel enkele ervaren jongens die ook echt Ajacied waren. Het vertrek van die laatste twee maakte dat er ineens toch weinig van dat soort spelers overbleven, terwijl de instroom van een leger aan nieuwe aankopen de vraag naar dat soort spelers juist groter maakte.

Jongens die de club kennen, die de clubcultuur konden bewaken, die weten hoe het bij Ajax werkt, wat er gevraagd wordt en die die nieuwe jongens op kunnen vangen en de weg kunnen wijzen. Bovenal echter jongens waarmee je je als fan kunt identificeren. Spelers die je het gevoel van binding met de club geven. Die trots zijn het shirt, hoe lelijk het dit seizoen ook is, te mogen dragen en dat in alles uitdragen. In Klaassen is wat dat betreft de laatste der Mohikanen nu vertrokken.

‘Inter heeft de potentie om een schitterend avontuur te worden’

De stap naar Internazionale is er één die ik in de verste verte niet zag aankomen, maar hem wel enorm gun. Een mooie en grote club, met een fanatieke aanhang, in een land waar passie en strijd op het veld voor de meeste fans minstens zo belangrijk zijn als wat je met een bal kan. Het heeft de potentie om een schitterend avontuur te worden voor Klaassen. Een tot de nok toe gevuld Giuesseppe Meazza dat de gepassioneerde ‘DAVYYYY’ van de stadionspeaker beantwoordt met een donderend ‘KLAASSEN’, terwijl hij met zijn typerende rode kop richting de Curva Nord rent om een doelpunt te vieren. Ik hoop voor Klaassen dat hij het komend seizoen vaak mee mag maken.

In Amsterdam gaan we hem missen. Niet per se om zijn voetballende kwaliteiten, wel om zijn enorme clubliefde. Iets wat je zeker deze dagen moet koesteren. Bedankt voor alles Dave, het ga je goed.

Bademba Barrie (Twitter: @Bademba__Barrie | E-mail: B.Barrie@Ajaxshowtime.com)