De Klassieker is al jaren flink wat van zijn glans kwijt. De eens grootste wedstrijd van het seizoen, tussen ’s lands grootste en beste clubs, is eigenlijk alleen nog groots in naam. Daar zijn meerdere redenen voor te bedenken. Zo duurt het vijfjarige verbod op uitsupporters inmiddels al bijna drie keer zo lang. In Amsterdam is het duel bovendien nog maar zelden spannend en ook in Rotterdam stapt Ajax regelmatig als winnaar van het veld. Een overwinning van Feyenoord is zelfs zo zeldzaam dat zo'n uitzondering daar gevierd wordt alsof het kampioenschap net behaald is. Van intense spanning en grote druk is in aanloop naar een Klassieker dan ook steeds minder sprake, maar dit jaar is dat toch anders. Dit wordt namelijk de belangrijkste Klassieker in jaren.

2 april, 2017. Dat was de laatste keer dat er minstens zoveel druk stond op een Klassieker in de Johan Cruijff ArenA als aanstaande zondag. De competitie begaf zich in een vergelijkbare fase als dit seizoen, al stond Ajax er significant minder goed voor. De Amsterdammers stonden zes punten achter op de Rotterdamse aartsrivaal en er waren inclusief de onderlinge confrontatie nog zeven wedstrijden te spelen in de Eredivisie. Won Ajax, dan stond het nog maar drie punten achter en lag de titelrace weer helemaal open. Speelden Ajax en Feyenoord gelijk, dan was de 34e landstitel in de clubgeschiedenis ver weg. Gingen de Rotterdammers er met de drie punten vandoor, dan kon Ajax die titel op zijn buik schrijven.

Op de bewuste wedstrijddag stap ik met mijn wedstrijdmaatje vol spanning en anticipatie de metro in. Niets gaat boven dat gevoel dat werkelijk alles op het spel staat in een duel dat alle kanten op kan gaan en zo spannend en belangrijk als deze had ik De Klassieker nog niet (vaak) meegemaakt. Tegen mijn wedstrijdmaatje benadruk ik nog maar even het belang van deze wedstrijd en spreek ik het beoogde strijdplan door. ‘Het moet voor Feyenoord vanaf de eerste minuut duidelijk zijn dat er vandaag echt helemaal niets te halen valt in Amsterdam. Wat er ook gebeurt, ze gaan hier géén voorschot nemen op de titel.’

Ik heb geen idee of Lasse Schöne stiekem meeluisterde, maar gehoor geven aan mijn oproep deed hij, en met hem heel Ajax. De wedstrijd is nog geen minuut onderweg als Ajax een vrije trap krijgt op ruime afstand van het doel van de tegenstander. Schöne trapt en de bal maakt een dusdanige curve dat ik, vanaf mijn positie op de tweede ring Zuid, het idee heb dat hij nog aangeraakt wordt. Het leerwerk raakt de onderkant van de lat en een splitseconde is er even die hoopvolle en tegelijkertijd angstvallige stilte. Dan is duidelijk dat hij zit en kan het gejuich losbarsten.

Ik val mijn wedstrijdmaat en daarna iedere Ajacied die enigszins binnen handbereik is brullend van vreugde in de armen. Een willekeurige man achter mij pakt mijn hoofd vast en schudt het even flink door elkaar, alvorens hij me loslaat, ik me (nog altijd euforisch) weer omdraai en mijn vuisten richting de spelers bal die inmiddels hun posities op eigen helft weer innemen. Ajax is los.

Wat volgt is een eerste helft van Ajax’ zijde om je vingers bij af te likken. Het is Ajax zoals het dat seizoen onder Peter Bosz op zijn best is: frivool, fel, innovatief en vol passie. Het is bemoedigend, zeker gezien het feit dat Ajax het dat seizoen ook vaker dan de supporter lief is, volledig laat afweten. Aan de hand van het aanvalstrio met basisdebutant David Neres, Bertrand Traoré en Justin Kluivert, ondersteund door de twee aanvallende middenvelders Hakim Ziyech en Davy Klaassen, tikt Ajax Feyenoord in de eerste helft van het kastje naar de muur.

Het zorgt voor een geweldige, haast Europese sfeer in de Johan Cruijff ArenA. De 2-0 zit eraan te komen, dat voelt iedereen, maar als er dan toch iets op Ajax aan te merken valt, is het dat het niet heel zorgvuldig omgaat met de kansen. Na 36 minuten is het dan toch eindelijk zover. Ziyech trekt de bal laag voor richting de tweede paal waar Neres er alleen maar tegenaan hoeft te lopen. Weer barst de Johan Cruijff ArenA uit zijn voegen, weer vliegen de ledematen op de tribunes alle kanten op en weer vraag ik wat extra’s van mijn op dat moment toch al zwaar overbelaste stembanden.

Het rustsignaal wordt begroet met het gejuich en applaus van een doelpunt tegen een bescheidenere tegenstander. Zo blij, trots en opgelucht is men met het spel van Ajax. Iedereen kijkt vol verwachting uit naar de tweede helft waarin de vernedering van de aartsrivaal compleet moet worden.

Dat wordt hij echter niet. Ajax behoudt de controle over de wedstrijd, maar is bij lange na niet meer zo dreigend en goed als in het eerste bedrijf. De sfeer in het stadion lijdt er ook onder. Zo erg als de ArenA voor rust kolkte, zo tam is het nu ineens. Tot ergernis van het thuispubliek weet Feyenoord in de blessuretijd uit een spaarzame uitbraak zelfs nog de 2-1 te maken, via uitgerekend Michiel Kramer. Spannend wordt het niet meer, en Ajax voldoet uiteindelijk aan de belangrijkste opdracht, winnen. Toch overheerst bij het verlaten van het stadion een dubbel gevoel: we hebben gewonnen, maar er had veel meer ingezeten.

Aanstaande zondag speelt Ajax eindelijk weer een Klassieker met hoge belangen. De voorsprong op PSV bedraagt twee punten, wat betekent dat iedere misstap vanaf nu fataal kan zijn. Tegelijkertijd treft Ajax een Feyenoord dat dit seizoen oogt als een potentieel geduchte tegenstander in een onderlinge confrontatie. Daar komt bij dat Ajax na de gevoelsmatig te vroege uitschakeling in de Champions League nog maar één manier heeft om het seizoen goed af te sluiten en dat is met de schaal.

Reden genoeg, met andere woorden, om er zondag vanaf minuut één vol op te klappen. Om meteen duidelijk te maken dat er voor Feyenoord helemaal niets te halen valt in Amsterdam. Een overwinning zondag zorgt ervoor dat Ajax met minimaal twee punten voorsprong op PSV de interlandbreak ingaat. Een gelijkspel betekent waarschijnlijk dat slechts het enorme verschil in doelsaldo de Amsterdammers bovenaan de ranglijst houdt. Een nederlaag zou de titelrace geheel onnodig volledig opengooien. In het voordeel van PSV bovendien, ervan uitgaande dat zij thuis afrekenen met Fortuna Sittard. Geen ruimte voor verslapping dus, geen tijd om rouwig te blijven over het verlies van afgelopen dinsdag. Er moet zondag gewonnen worden, want dit is de belangrijkste Klassieker in jaren.

Bademba Barrie (Twitter: @Bademba__Barrie | E-mail: B.Barrie@Ajaxshowtime.com)