Columnist Rodney Rijsdijk duikt voor Ajax Showtime iedere maand in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Ditmaal deed het doorzakkertje in München van een groep Ajax-spelers hem denken aan een paar eerdere, nachtelijke ontmoetingen.

Na de prachtige 1-1 in München nam ome Klaas-Jan Huntelaar zijn kleine neefjes Kasper Dolberg en nog vier andere spelers mee naar club Pacha in de Beierse hoofdstad. Waar de rest van de stad zich laafde aan kiloliters bier op het Oktoberfest hielden Klaas-Jan en zijn ploeggenoten het keurig bij een welverdiend flesje wodka van vierhonderd euro. Even ontladen na een goede wedstrijd.

Het zijn net mensen, die Ajax-spelers. Die willen ook wel eens een avondje lekker op stap. Dat is van alle tijden. Met enige jaloezie luister ik wel eens naar verhalen van oudere supporters die met Cruijff of Van Basten aan de toog hebben gestaan of die bier hebben gedronken met Wim Suurbier. Mijn uitgaansgerechtigde leeftijd bereikte ik in de jaren negentig.

Ik ben in de ruim 25 jaar dat ik de Amsterdamse uitgaansgelegenheden frequenteer vele Ajax-spelers tegengekomen. We zijn als voetbalsupporters geneigd om onze favoriete spelers op een voetstuk te plaatsen, maar eigenlijk zijn ze gewoon verpletterend gewoon. De eerste Ajax-speler die ik in het wild spotte was Frank Rijkaard in de jaren negentig in Paradiso, bij een concert van The Pixies. Mijn grote held. Een paar maanden daarvoor gaf hij de assist op Patrick Kluivert waardoor Ajax de Champions League won en nu stond 'ie ineens in Paradiso. Daar stond geen meervoudig Europacupwinnaar met een erelijst zo lang als een pleerol. Daar stond gewoon een man lekker met z’n vrienden een bandje te bekijken. Spijkerbroek en t-shirt. Biertje in de ene hand, sigaretje in de andere hand. Intimiderend gewoontjes.

Wie in de jaren '90 Ajacieden in het uitgaansleven wilde tegenkomen kon die vaak vinden bij Palladium, om de hoek bij het Leidseplein. Daar kwamen in die tijd veel voetballers uit de Ajax-selectie, alsmede een flinke selectie aan knappe vrouwen, waarvan sommigen nadrukkelijk op zoek waren naar een openstaande vacature als spelersvrouw. Iemand die daar eind jaren negentig flink doorselecteerde was een Portugese jongeman die er voor zorgde dat zelfs de meest voetbalhatende vrouwen ineens interesse in voetbal kregen: Daniel da Cruz Carvalho, beter bekend als Dani. Die scoorde in de kroeg meer dan op het voetbalveld. Hij was daar ook vaker. Ik werkte eind jaren negentig bij Ajax, had kennis met hem gemaakt en ben daar toen ooit met hem een drankje wezen drinken. Ofschoon we daar weinig aan praten toekwamen want in no-time stonden de meest prachtige dames in de rij voor zijn aandacht en daar was hij bepaald niet ongevoelig voor. Even gezellig met Dani op stap bleek dus een kleine desillusie, maar als ik zag wat er aan prinsessenspul om hem heen cirkelde snap ik dat hij daar wat meer aandacht voor had dan voor mij in m’n mooiste jasje en m’n ongeschoren bakkes.

Omdat ikzelf ook altijd erg van het nachtleven heb gehouden, besloot ik dat ik er dan maar net zo goed in kon gaan werken. Zo kwam ik in de Melkweg terecht en bleef daar negentien jaar hangen. Op een dag stond ik op de brug een sigaret te roken met de portier, toen we een jochie van een jaar of achttien aan zagen komen lopen. Als Ajax-supporter herkende ik Nigel de Jong meteen. Hij had net de week daarvoor nog gescoord tegen Arsenal op Highbury en begon echt bekend te worden. De portier herkende hem niet direct, maar zag wel dat hij ergens bekend van was en vroeg het dan ook maar: ‘’Ben jij ergens bekend van?’’ Waarop Nigel heerlijk Amsterdams gevat en met een brutale twinkeling in zijn ogen ‘’Ja man, ik speel voor Feyenoord!’’ antwoordde. Toen hij zag dat de portier wat meewarig keek en dat ik en nog wat omstanders erom moesten lachen barstte hij zelf ook in lachen uit om z’n eigen grap en gaf iedereen lachend een boks. Dat dat grappige spontane ventje uit Geuzenveld jaren later Xabi Alonso bijna doormidden schopte tijdens de WK-finale, zag ik toen even niet aankomen.

Zoals ik ook de jonge Rafael van der Vaart niet zag aankomen toen hij ineens bij de bar van De Melkweg voor me stond, bewonderend naar mijn Ajax jaren 80-shirt keek en mij complimenteerde met mijn kledingkeuze. Ik bedankte hem en vroeg of hij de week erop een beetje zijn best wilde doen in Milaan, want ik ging daar heen. Dat beloofde hij en hij haalde een biertje voor mij en een cola voor zichzelf. Aan hem heeft het overigens niet gelegen dat Ajax daar toen op dramatische wijze met 3-2 verloor want hij speelde daar helemaal niet mee. Wie daar wel meespeelde was een andere regelmatige Melkwegbezoeker: John O’Brien, een Amerikaanse jongen die op zijn veertiende in de Ajax-jeugd terecht kwam en daarna nog een respectabele 66 wedstrijden in Ajax 1 heeft gespeeld. O’Brien ging, als echte Californische skater, vaak naar de betere hiphopfeesten. Hij sprak perfect Nederlands en was bevriend met een aantal collega’s van mij. Hij woonde niet in het elitaire Amsterdam-Zuid, zoals veel van zijn medespelers, maar in de doodgewone volksbuurt in West waar ik ook woonde. De dude uit L.A. was een Amsterdammer geworden die prima de weg wist in de stad.

Wie wat minder z’n weg wist in Amsterdam was Thulani Serero, die bij het door Ajax georganiseerde kampioensetentje ineens in de kroeg waar ik toen werkte voor mijn neus stond. Of ik wist waar het Ajax-diner was. Dat wist ik wel: in het aanmerkelijk chiquere restaurant naast de kroeg. Onze Thulani was dus even de weg kwijt. Of Klaas-Jan Huntelaar en Kasper Dolberg na die fles wodka ook de weg kwijt waren weet ik niet, daar was ik niet bij, maar afgelopen zondag tegen AZ liet Ajax in elk geval zien dat ze op de goede weg zitten. Dat drankje mogen ze vaker drinken. Zolang Ajax wint zeurt niemand daarover. Ook dat is van alle tijden.