Iedere maand duikt columnist Rodney Rijsdijk voor Ajax Showtime in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Deze keer denkt hij terug aan de laatste keer dat Ajax zich plaatste voor de tweede ronde van de Champions League, lang geleden in het seizoen 2005/2006.
Het moet wel heel raar lopen wil Ajax de volgende ronde van de Champions League niet halen. De laatste keer dat dat gebeurde weet ik nog goed. Dat was in het seizoen 2005/2006, maar het voelt als een paar maanden geleden. Als oude mensen (lees: volwassenen boven de 30) vroeger wel eens tegen mij zeiden dat ik maar flink moest genieten van alles wat ik meemaakte omdat het leven sneller gaat dan je denkt, dan geloofde ik dat nooit zo. Ik vond de tijd altijd maar allejezus langzaam gaan op school en later in stomme baantjes.
Maar boempats, voor je het weet ben je 41 en ligt er ineens al een aardig geschiedenisspoor achter je. Verhalen die voelen alsof je ze nog onlangs hebt meegemaakt, maar nee: het is gewoon dertien jaar geleden, oudje. Toch voelt het gek. Klaas Jan Huntelaar werd dat seizoen in de winterstop overgenomen van Heerenveen, heeft er inmiddels al een rijke loopbaan opzitten en speelt nu, als oude geslepen vos, weer bij onze club.
Ik ben dat seizoen wel naar alle thuiswedstrijden in de Champions League geweest. Van de uitwedstrijden ben ik dat seizoen alleen naar Arsenal-uit geweest, nog op Highbury. Het was 7 december 2005. Mijn gabber Ramses en ik gingen er heen en op het laatst sloot Mike, bijgenaamd de Hoofddorpse Hooligan, zich bij ons aan. Twee jongens uit de hoofdstad en eentje uit Hoofddorp met z’n drietjes op pad.
Vanaf vliegveld London Luton is het nog meer dan een uur reizen met de bus naar het centrum van Londen en die tijd moesten we dus gezellig doorkomen. Ramses en ik zorgden voor het bier en Mike leverde, onbedoeld, nog wat meer munitie voor een vrolijke busreis. Dat begon al direct in de bus op Luton Airport. Onze Mike was kennelijk in een amoureuze bui. Maar we hadden al aardig wat gedronken en je weet: overvloedig maakt overmoedig. Onze Hoofddorpse casanova zag een mooie dame de bus inlopen en sprak, in de veronderstelling dat ze hem toch niet verstond, de legendarische woorden: ‘’Heeeey poppedijntje, kom jij eens even lekker bij ome Mikey op schoot zitten!’’ De dame keek hem vernietigend aan en reageerde minstens even legendarisch en in onversneden Amsterdams terug met de woorden: ‘’Nee, rot op, engerd!’’ Ramses en ik lagen gevouwen van het lachen onder de bank. En de normaal gesproken bepaald niet verlegen ome Mikey zat even met z’n grote bek vol tanden.
De bus ging Londenwaarts en een dik uur en drie halve liters per persoon verder waren we dolblij dat we eindelijk uit konden stappen, want anderhalve liter bier moet ergens heen. Na wat eten en drinken door naar Highbury. Charmanter wordt een stadion niet. Champions League-voetbal letterlijk ingeklemd tussen de huisjes in een arbeidersbuurt. Buurtbewoners die vanuit hun tuintjes programmaboekjes en sjaaltjes verkochten. Er was ook politie. Niet eens heel veel. Maar wel heel adequaat tegen supporters met kattenkwaad. Een paar gozertjes waren net iets te bijdehand en te stoer tegen de juut. Dat flik je in Nederland, maar in Engeland toen dus niet. ‘’You guys are dead meat’’. Die hadden niet veel later een knuppel in hun nek.
Wij waren intussen op zoek naar het uitvak. Een vriend riep me: ‘’Hey Rod, hier is het, ouwe!’’ Door een smal steegje tussen twee huizen was de ingang naar het uitvak. Het wasgoed van de buurvrouw hing aan de waslijn. Ze gebruikte lekkere wasverzachter rook ik, toen er een vlaagje wind doorheen blies. De wedstrijd zelf? Weinig bijzonders. 0-0. Hadden beide ploegen genoeg aan om door te gaan. Bergkamp speelde niet mee, maar werd als kind van Ajax wel toegezongen door ons. Van Persie speelde wel mee en kreeg ook wat liedjes toegezongen. Die waren wat minder flatteus. De Engelse kranten schreven de volgende dag echter lovend over het sportieve Amsterdamse publiek dat de Nederlander Van Persie zo geweldig toezong!
Maar Ajax was dus door in de Champions League! Dat was leuk en lucratief voor de club, al ging daar niet zo ongelooflijk veel geld in om als nu. ‘Als we maar niet zo’n Italiaanse schijtploeg treffen’, dachten we nog. En ja hoor, die troffen we: Inter. Ik was bij de thuiswedstrijd, we zaten op vak 128. Ajax schoot als een komeet uit de startblokken. Binnen twintig minuten royaal voor door goals van Mauro Rosales en, jawel, onze toen nog kersverse nieuwe spits, Klaas Jan Huntelaar. Ajax zat op rozen. Maar helaas kunnen Italiaanse rozen nogal gemeen prikken, zo wisten we nog van drie jaar eerder toen Ajax in de laatste seconde werd uitgeschakeld tegen AC Milan. En hoe gemeen ze konden prikken bleek ook nu weer. Het werd 2-2. Ajax speelde Inter van de mat, maar vergat het genadeschot te geven. Inter bleef rustig en maakte de twee kansen die het kreeg koel en zakelijk als een maffiose huurmoordenaar af. En in Milaan draaide Inter Ajax op z’n Italiaans het nekkie om: 1-0, Ajax lag er uit. Ajax had dat seizoen een mooie ploeg met spelers als Nigel de Jong, Wesley Sneijder, Steven Pienaar, Hatem Trabelsi, Urby Emanuelson en dus ook Klaas Jan Huntelaar.
Die laatste is er dus ook gewoon weer bij als Ajax zich, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, plaatst voor de knock out-fase. Lekker vertrouwd. Alsof er niks gebeurd is in de afgelopen dertien jaar. Mochten we onverhoopt toch nog uit de Champions League donderen dan kunnen we Arsenal loten in de Europa League. Daarvoor kun je nu nog steeds bij dezelfde metrohalte uitstappen. Die heet ook Arsenal. Alleen moet je dan nu rechtsaf in plaats van linksaf. Niet meer naar het knusse Highbury, maar naar het moderne Emirates Stadium. En dan besef je ineens dat het toch geen 2006 meer is.
Sportbookies
Plaats reactie