Eens in de zoveel tijd duikt columnist Rodney Rijsdijk voor Ajax Showtime in de krochten van zijn Ajax-bestaan. Deze keer blikt hij in het kader van de kraker van zondag terug op een memorabele editie van Ajax - PSV, namelijk die van januari 1995 in het Olympisch Stadion.

Eind 1994 kreeg ik een vriendinnetje en zoals het dan gaat: dan ga je in het begin elkaars interesses en hobby’s leren kennen. Zij kwam uit een wat kakkerig milieu, geboren met een gouden lepeltje in haar mond. Puisant rijke ouders, ze hoefde ook nooit te werken, want papa en mama betaalden haar maandelijks een royale toelage. Ik was en ben een working class boy. Altijd gewend om voor m’n eigen centen te werken.

Maar goed, de prinses en de arbeider hadden elkaar gevonden en ze vond dat ik maar eens mee moest gaan naar paardrijden, dat was haar omgeving. En zo vond ik mijzelf op een koude winterdag ineens terug op een manege ergens deepdown in de polder. Zoals ik al zei, ze was wat kakkineus, de mensen op die manege ook en het stonk er ook naar paardenkak. Gadverdamme. Zij rondjes rijden met dat paard en naar mij zwaaien. Ik zwaaide lief terug, maar hoopte dat de middag in die stinkende paardenhut snel voorbij zou gaan.

Een maand later was het mijn beurt om mijn kakmadammetje met mijn hobby te introduceren: Ajax. Ik had kaartjes gekocht voor de topper Ajax - PSV in het Olympisch Stadion. Na jarenlange Eindhovense hegemonie was sinds twee jaar de Amsterdamse lente doorgebroken. Ajax was onaantastbaar in die jaren en een overwinning vonden we vanzelfsprekend. Ook tegen PSV, de club die de tien jaar daarvoor vaker dan ons lief was onze kwelgeest was.

Eerst even romantisch dineren bij de FEBO op het Stadionplein en daarna biertjes drinken bij Café van Dijk. In die tijd kon je als zeventienjarige nog zonder vragen aan bier komen. Ik had ook blikjes bier gekocht en er een aantal van in mijn jas, broek en haar handtas verstopt. Ik zag er vrij onschuldig uit en werd nooit gefouilleerd, dus ik mocht ook nu gewoon doorlopen.

Het was niet bepaald lekker weer. Om niet te zeggen, best wel kutweer. Regen en wind.

Mijn diva was niet heel erg ‘amused’ met mijn idee om naar de wedstrijd te gaan en begon al voorzichtig te mopperen. We stonden achter de goal. Eerste ring. Ondanks het pokkenweer en het slechte veld ging Ajax - PSV door. De prinses trok haar kakkineuze neusje op. Ze vond het naar pis stinken. Daar had ze ook gelijk in, want het Olympisch Stadion was het grootste urinoir van Amsterdam. Als je er nu, anno 2020 nog doorheen loopt ruik je nog steeds een zweempje pis. Maar goed, zij reed elke week paard in een hut die naar stront stinkt, dus wat zeek ze nou? Zij haar stronthut, ik mijn pisbak. Ieder z’n hobby.

Het begon steeds harder te regenen. En we stonden onoverdekt. We waren toen nog niet zo verwend als in de stadions van nu. En daarbij moest je op de eerste ring ook opletten dat je ook niet nog een straal gouden regen in je nek kreeg, want vanaf de tweede werd er nog wel eens naar beneden gezeken. Dat lot bleef ons bespaard. Maar een kerel die een paar plekjes naast ons stond niet. Die ving een warme straal in z’n nek en gooide er een medische encyclopedie aan scheldwoorden uit richting tweede ring.

Prinses Poppenkop werd wat pips rond haar neus. Hoe lang de wedstrijd nog duurde, vroeg ze trillend van de kou. Deze editie van Ajax - PSV was ook geen beste wedstrijd. Dat was ook niet mogelijk op dit veld en in deze omstandigheden.

Gelukkig kreeg de wedstrijd toch nog een happy end als in een schimmige massagesalon. Ajax kreeg een penalty, vlak voor tijd! De achttienjarige Patrick Kluivert, de nieuwe publiekslieveling van het Amsterdamse publiek, plaatste zich achter de bal en schoot de pingel feilloos binnen. Orgastisch gejuich in de stromende zeikregen. Mijn meisje wist niet wat er gebeurde maar juichte maar mee. Ik kuste haar vol op haar mond. En vervolgens werd ze door een meneer met een buik ter grote van een volwassen gnoe de lucht in getild. Toen ze weer was neergezet kroop ze dicht tegen me aan. Ze was nogal geschrokken van de hele toestand en ze had ook wat bier over zich heen gekregen. Dit was niet bepaald haar ding. En waarom al dat geschreeuw? Het rijkeluismeisje tussen de rauwe arbeiders op de tribune achter de goal. Ze voelde zich als een vegetariër in een all-you-can-eat spareribvreetschuur. Totaal niet op haar plek.

De relatie heeft dan ook niet lang stand gehouden. We waren toch iets te verschillend. En het was maar goed ook. Ajax won vier maanden daarna de Champions League. 25 jaar na dato denk ik dat ze het collectieve orgasme op het Leidseplein niet had overleefd.

Rodney Rijsdijk