David Endt heeft altijd veel respect en bewondering gehad voor Piet Kiezer, zo blijkt uit zijn nieuwe column in de Voetbal International. Endt spreekt over zijn eigen ervaringen met en rondom het Ajax-icoon.

'"Endt, warmlopen." Ik wist dat de onvriendelijke toon niet voor mij was bestemd. Ik stond op van de bank, beseffend dat ik voor een mijlpaal in mijn leven stond', opent Endt. 'Hoe klein, onbetekenend ook de wedstrijd, onderdeel van het trainingskamp: debuut in Ajax 1. Sensatie daverde door mij heen. "Keizer gaat eruit, Arno (Steffenhagen) op links, Willem (Suurbier) rechtsbuiten, jij op Willems plek. Vijf minuten." Op de strook achter de grensrechter op het met publiek afgeladen veld in Drenthe realiseerde ik mij met een schok dat mijn debuut was verbonden aan Piet Keizer.'

'Tijdens het opwarmen dacht ik geen moment aan het eerste balcontact, pass of voorzet, mijn hoofd zat vol van Keizer. Wie had bedacht dat ik de plaats zou innemen van een van de allergrootsten, een meester-voetballer, die sinds een paar weken teamgenoot, maar onveranderd mijn idool was? Als staantribune-jongetje had ik Keizer in zijn aparte stijl wonderlijke en onverklaarbare dingen met de bal zien doen. En verdorie, da’s waar ook: dankzij Keizers invloed had ik de kans bij Ajax gekregen, mocht ik een half jaar meetrainen met het B-elftal. (...) Hij eruit, ik erin. Het voelde als onrecht, het voelde als heiligschennis.'