Clubliefde. Iets wat elke supporter heeft en waarvan je tegenwoordig blij mag zijn als dat voor een handjevol mensen binnen je club ook geldt. De tranen van Davy Klaassen bij het terugdenken aan zijn terugkeer bij Ajax, dat was clubliefde. De terugkeer van Daley Blind op een punt in zijn carrière waar 99 procent een andere keuze had gemaakt, dat was clubliefde. En het instappen van John Heitinga bij Ajax 1, in eerste instantie als assistent en een paar uur later toch ineens als interim-trainer, ook dat was clubliefde.

Het laat me dan ook verre van onberoerd om Heitinga Ajax nu te zien verlaten. Het is nooit prettig om echte clubmensen afscheid te zien nemen, onder welke omstandigheden dan ook. Toch laat Heitinga's vertrek een extra bittere nasmaak bij me achter. Voor de beslissing van Sven Mislintat om niet met hem door te gaan kan ik, zeker gezien de uitleg van laatstgenoemde, veel begrip opbrengen. Dat het Mislintat geen prettig idee leek om Heitinga geforceerd aan de staf van de nieuwe trainer van Ajax 1 toe te voegen, kan ik me eveneens goed voorstellen. De nieuwe directeur voetbalzaken neem ik, op basis van mijn kennis van de situatie als buitenstaander, dan ook niets kwalijk.

Ik heb wel zo mijn twijfels bij de werkwijze van de mensen die ten tijde van Heitinga's aanstelling de verantwoordelijkheid droegen over het technische beleid binnen Ajax. Klaas-Jan Huntelaar, Gerry Hamstra en - als je de verhalen in diverse media mag geloven - toch met name Edwin van der Sar, besloten het duidelijk ongelukkige huwelijk tussen Alfred Schreuder en Ajax niet op tijd te beëindigen. Toen de situatie eind januari nog minder dan onhoudbaar leek, dacht men in eerste instantie het probleem zelfs nog te kunnen fiksen door een nieuwe assistent aan het eerste elftal toe te voegen.

René Meulensteen bedankte voor de eer en Ajax kwam uit bij John Heitinga. De man met de droom om ooit trainer van Ajax 1 te worden, maar met genoeg realiteitsbesef en zelfkennis om die ambitie niet te vaak openlijk uit te spreken en vooral gestaag aan de weg te timmeren. Via verschillende functies had hij zich een weg omhoog gebaand naar trainer van Jong Ajax. Een rol die hij in zijn eerste seizoen zeer en in zijn tweede jaar tot dan toe minder succesvol bekleedde. Tevens een rol waarvoor hij enkele maanden eerder nog heel bewust een tweejarige contractverlenging had getekend.

'Het bleek een lokroep die Heitinga niet kon weerstaan'

Heitinga had zijn pijlen volledig gericht op Jong Ajax en wilde zijn positie daar in eerste instantie dan ook niet inruilen voor een functie bij Ajax 1. Het sloeg toch een aantal stappen over op zijn gewenste weg der geleidelijkheid. Toch bleef Ajax aandringen: de club had hem nodig, zo was de boodschap. Het bleek een lokroep die Heitinga, Ajacied in hart en nieren, uiteindelijk niet kon weerstaan. Hij ging akkoord met een contract als assistent, met dezelfde looptijd als zijn contract als trainer van Jong Ajax.

Nog geen dag later was de situatie weer totaal anders. Bij Ajax had men dan toch eindelijk ingezien dat het huwelijk met Alfred Schreuder echt niet meer te redden viel en de trainer werd opzij geschoven. In de zoektocht naar zijn opvolger kwam men niet uit bij Michael Reiziger. Iemand die al een tijdje bij het eerste meedraaide, het eerste al eens eerder als eindverantwoordelijke onder zijn hoede had gehad en - zo werd later duidelijk - de ambitie en stiekem ook wel gerekend had op in ieder geval een verkennend gesprek over de positie van interim-trainer. In plaats daarvan werd er een beroep gedaan op Heitinga, bij wie het al een hels karwei was om hem te overtuigen om assistent te worden. Maar goed, de club had hem nodig.

Bij het tekenen als interim-trainer liet Heitinga in zijn contract wel slim de garantie opnemen dat hij op zijn minst als assistent van het eerste door kon, na afloop van het seizoen. Het mocht uiteindelijk niet baten. Mislintat kwam, vond Heitinga uiteindelijk niet de ideale man en zag het logischerwijs ook niet zitten om zijn nieuwe trainer te dwingen met Heitinga samen te werken. In Hamstra en Van der Sar waren bovendien twee van de drie mensen die Heitinga die toezegging van assistent hadden gedaan al vertrokken bij de club. Huntelaar had, los van of hij dat had willen of moeten doen, geen bevoegdheid om iets aan Mislintats beslissing te veranderen.

'Mij rest niets anders dan Sjonnie te bedanken'

Zo ontvouwde zich uiteindelijk toch het scenario waar Heitinga zich, wellicht naïeverwijs, tegen beschermd dacht of in ieder geval had gehoopt te hebben. Middels een dringend beroep op zijn clubliefde werd hij eerder dan hij had gewild en er klaar voor was op de hoofdtrainersstoel gezet. Heitinga werd gewogen en te licht bevonden en hoewel Mislintat openlijk stelde hem bij de club te willen houden, bleek het uiteindelijk toch anders te lopen.

Heitinga vertrekt dus. Op een andere manier en waarschijnlijk ook eerder dan hij zelf had gehoopt en zes maanden geleden had verwacht. Het is een situatie die, gezien de omstandigheden van het moment, waarschijnlijk voor iedereen het beste is, maar waar ik desalniettemin een enorm vervelend gevoel aan overhoud.

Mij rest niets anders dan Sjonnie te bedanken. Zijn prestaties daargelaten, stapte hij in op een moment dat Ajax kapotter dan kapot was. Zonder directeur voetbalzaken, zonder duidelijke toekomstvisie, zonder perspectief, met een gebroken en ongemotiveerde selectie en bovenal met gevaar - zo blijkt nu des te meer - voor eigen carrière. Alles om Ajax, zijn Ajax, ons Ajax, te helpen.

Anderhalve maand lang liet Sjonnie ons dromen van toch nog een goede afloop van dit rampseizoen. Het mocht uiteindelijk niet zo zijn. Ik hoop van harte dat hij, één van mijn jeugdhelden, een mooie nieuwe club vindt. Dat hij zichzelf daar herpakt, zijn weg der geleidelijkheid weer vindt en die weg dermate goed aflegt dat hij ooit weer de kans afdwingt om Ajax alsnog naar grote hoogtes te leiden. Dat gun ik hem enorm, onze Sjon.

Bademba Barrie (Twitter: @Bademba__Barrie | E-mail: B.Barrie@Ajaxshowtime.com)